Σήμερα 25 Μαρτίου. Διπλή γιορτή για μένα. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, η χαρμόσυνη αυτή είδηση του Χριστιανισμού, για την γέννηση του Ιησού Χριστού, που δόθηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ στη Μαριάμ και η εθνική γιορτή, η γιορτή της παλιγγενεσίας, η γιορτή της Ελλάδας και του πανταχού Ελληνισμού.
Από το πρωί η καρδιά μου πάλλει. Με την άρτια διοργάνωση. Την έπαρση της ελληνικής σημαία στον Ιερό Βράχο. Τον εθνικό μας ύμνο από την τενόρο Αναστασία Ζανή, το μήνυμα του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, τους 21 κανονιοβολισμούς, την κατάθεση των στεφάνων. Κυρίως με την παρέλαση.
Αρχίζει η παρέλαση. Στην εξέδρα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Πρωθυπουργός. Οι επίσημοι καλεσμένοι, φίλοι της Ελλάδος. Όρθιοι. Υπερήφανοι. Για να τιμήσουν τους παρελαύνοντες. Τους έφεδρους αξιωματικούς και τους λεβέντες στρατιώτες. Το πολεμικό ναυτικό και την αεροπορία. Την αστυνομία και την πυροσβεστική. Την προεδρική φρουρά και τους βατραχανθρώπους. Όλα τα σώματα. Όλα τα είδη. Γιατί είναι αυτά τόσο πολλά. Τόσο σύγχρονα. Τόσο πειθαρχημένα και πανέτοιμα. Για κάθε έκκληση της Μάνας Πατρίδας. Για κάθε παραβίαση από ξηρά, θάλασσα και αέρα.
Τα θωρακισμένα, τα βαριά οχήματα, τα πολεμοφόδια κάθε είδους…, οι πύραυλοι, δονούν το μέρος καθώς περνούν καμαρωτά καμαρωτά.
Τα Μιράζ, τα Φάντομ, τα sinuk, τα kafat, τα ΕF 16, τα Απάτσι, τα…αναγκάζουν όλους να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά στον ουρανό, όπου διασχίζουν τον αέρα τα αεροθούμεναμε στόχο ακριβείας, να τ' απολαύσουν, να νιώσουν ανακούφιση.
Παρελαύνουν οι φρουροί της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Παρελαύνουν όλοι αυτοί που μας κάνουν υπερήφανους, που είμαστε Έλληνες. Οι καρδιές όλων χτυπούν δυνατά. Από υπερηφάνεια. Γιατί μέσα τους όλοι έχουν την φλόγα της πίστης και της πατριδολατρίας.
Και η καρδιά μου, όντας προσηλωμένος στους δέκτες της τηλεόρασης, χτυπά δυνατά. Καμαρώνω τη λεβεντιά της χώρας μου. Σαν κινηματογραφική ταινία περνάει όλη η ιστορία του έθνους μου. Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα. Οι τριακόσιοι που άξιζαν για τρία εκατομμύρια. Η επανάσταση του Είκοσι ένα. Μια επανάσταση που και από μόνη της είναι ένα θαύμα. Το ένδοξο Έπος του Σαράντα. Μια μικρή χώρα, ένα μεγάλο «ΟΧΙ».
Μια άρτια και επιβλητική παρέλαση. Η δόξα και οι αρετές της Ελλάδας λάμπουν.
Η καρδιά μου συνέχιζε να πάλει από χαρά και συγκίνηση. Το μυαλό μου φωτίζεται από τη θεία φλόγα της πίστης και του απαράμιλλου ηρωισμού.
Η σύζυγός μου είχε βάλει στο τραπέζι λίγο κρασάκι. Εγώ ήδη είχα μεθύσει από το αθάνατο δύο εκατονταετιών κρασί του Είκοσι ένα.
Βαγγέλης Παπαχρήστος
