Στην περιοχή της Λεντζουριάς Αργυροκάστρου αναστηλώνεται ένας ναός, σπουδαίο μνημείο, χτισμένος το 17ο αι. με αξιόλογη αρχιτεκτονική τυπολογία και τοιχογραφίες.
Η αναστήλωσή του χρηματοδοτείται από το Υπουργείου Οικονομίας, Πολιτισμού και Καινοτομίας της Αλβανίας.
Πρόκειται για έναν ναό μνημείο, μέσα στο οποίο ακτινοβολεί το ανέσπερο φως του Χριστού και που θυμίζει οι στιγμές διαβαίνουν, αλλά η ευωδιά της ψυχής κυριαρχεί μέσα στην αιωνιότητα.
Και στέκει εδώ ναό η μνήμη όσων πέρασαν, αλλά και η προσευχή των παρόντων, ώστε ο άνθρωπος να μη μένει μετέωρος στο χάος της εποχής μας.
Εξάλλου ο ιστορικό Μοναστήρι του Γενεσίου της Θεοτόκου Αρδενίτσας, στην κοιλάδα της Μεγάλης Μουζακιάς, κοντά στην περιοχή του Φίερι, ανάμεσα στα χωριά Αρδενίτσα και Λίμποφτσα είναι ιδιαίτερα φημισμένο, και γι' αυτό δέχεται αρκετούς επισκέπτες.
Το καθολικό του ναού είχε ανακαινίσει ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος το 1996 και τώρα το Ινστιτούτο Αποκατάστασης Μνημείων της Αλβανίας θα αποκαταστήσει τα κελιά και θα κάνει εργασίες συντήρησης.
Οι ρίζες του Μοναστηριού, εκτός από το καθολικό και τα καταλύματα, το παρεκκλήσιο της αγίας Τριάδος. ελαιοτριβείο, φούρνο, στάβλο κτλ. Στο επίκεντρο της βρίσκεται η εκκλησία «Γέννηση της Αγ. Μαρίας», η οποία είναι κτισμένη εν μέρει με πέτρες φερμένες από Απολλωνία και πέτρες stufξεκινούν το 13ο αι., από τα χρόνια του Δεσποτάτου της Ηπείρου, ενώ στη σημερινή του μορφή είναι κτίσμα του 18ου αι.
Οι αγιογραφίες του καθολικού της Μονής είναι του 1741 από τον Κωνσταντίνο Σπαθαράκο και τους Κορυτσαίους Κωνσταντίνο και Αθανάσιο Ζωγράφο. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν οι παραστάσεις για τον μεγάλο μελοποιό άγιο Ιωάννη τον Κουκουζέλη.
Κάποτε είχε πολλούς μοναχούς το Μοναστήρι και στην περίοδο της ακμής του κάλυπτε ανάγκες των ανθρώπων, πνευματικές και υλικές.
Τα μοναστήρια είναι για τους πιστούς στην Αλβανία, που ζουν μέσα σε συνθήκες πολυθρησκευτικότητας, μια ευκαιρία να καλούν από τα βάθη της καρδιάς τους τον Κύριο και να πιστεύουν απόλυτα στη δύναμή του και να εμπιστεύονται απεριόριστα την αγάπη του.
Μέσα στα μοναστήρια "κράζει" η υπόστασή τους. Το "είναι" τους γεννάει το στεναγμό της προσευχής. Και νιώθουν ότι τα σπλάχνα του Θεού ανοίγουν. Η αγάπη του εκχύεται στην ύπαρξή τους, Η σκιά της φροντίδας του μας τυλίγει. Η θύελλα των περιστατικών της ζωής υποχωρεί. Η σωτηρία μάς προσφέρεται.
Του π. Ηλία Μάκου
