Την 32η επέτειο από την εν ψυχρώ δολοφονία των τεσσάρων «Μαρτύρων της Δημοκρατίας», Αηδόνη Ράφτη, Θανάση Κώτση, Ευθύμιου Μάσσιου και Βαγγέλη Μήτρου, υπενθύμισαν εφέτος οι κάτοικοι του ηρωικού Αλύκου και των περιχώρων του Δήμου Φοινίκης, στην πλατεία «Κύπρος», εκεί που εδώ και είκοσι χρόνια, είναι καθηλωμένοι σ΄ ένα μνημείο με το βλέμμα προς την χώρα της δημοκρατίας και της ελευθέριας. Τυλιγμένοι με τα «φτερά της δημοκρατίας» απεικονίζουν την καθημερινότητα της Ε. Ε. Μειονότητας και εκπέμπουν στους επισκέπτες και στους συμμετέχοντες της ημέρας, μηνύματα.
Και είναι αυτά, μηνύματα ηρωισμού και αγωνιστικότητας, μηνύματα αδελφοσύνης και αγάπης μα κυρίως μηνύματα ενότητας.
Με κίνητρο την ενότητα το μικρό ρυάκι των εξεγερθέντων μετατράπηκε σε λαοθάλασσα και συντάραξε τα θεμέλια του κόκκινου δράκου.
Ήταν ξανά η ενότητα που δεν τους οδήγησε στον κοντινό δρόμο του κοιμητηρίου, ώστε ν' αναπαυτούν ήσυχα τα αδικοχαμένα παιδιά τους, αλλά τους οδήγησε στο δρόμο της διαμαρτυρίας και της αντίστασης, μην υπολογίζοντας ούτε τη ζωή τους.
Μια ενότητα που έφερε αποτελέσματα. Για ν' αντιμετωπίσουν την οργή των εξεγερμένων, οι οποίοι δεν είχαν μέσα τους την εκδίκηση, αλλά να κάνανε μια ειρηνική διαμαρτυρία, με τα φέρετρα στους ώμους, μπροστά στα κτίρια των αρχών και να περάσουν το μήνυμα πως η οργή του λαού είναι και οργή του Θεού. Συνταράχτηκε όλο το κομμουνιστικό κατεστημένο. Κατέβασαν στρατό στις διαβάσεις της Τσούκας και του Γαϊδαριού για την μη προσέλευση μηχανοκινήτων. Στρατό, κομμουνιστικά στελέχη, τανκ, ακόμα και μαθητές σχολείου στον αυχένα της Γκιάστας.
Φοβήθηκε μια δικτατορία από το πρωτοφανές ξέσπασμα των Βουρκιωτών, που ανήκουν στην Ελληνική Κοινότητα, γαλουχημένη με τις δημοκρατικές αρχές αλλά και με τους ηρωισμούς του έθνους τους. Κι άλλο ένα αποτέλεσμα. Σε μερικές μέρες κατέρρευσε το δικτατορικό αυτό σύστημα, έπεσαν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα. Η μέρα μπήκε στην ιστορία ως «Ημέρα κατά της δικτατορίας».
Η ημέρα μνήμης άρχισε με την Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό της Αγίας Βαρβάρας, από τους πατέρες Χρήστο και Νικόδημο και την επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση της ψυχής των κεκοιμημένων παλικαριών, όπως και του μακαριστού Σεβαστιανού, που έχει κοιμηθεί την 12η Δεκεμβρίου 1994.
Εκτός από, πλήθος κόσμου, την ημέρα αυτή παρευρέθηκαν και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο Δημήτρης Σαχαρίδης, ο περιφερειάρχης Αυλώνας, ο βουλευτής της ΝΔ Θεσπρωτίας Βασίλης Γιόγιακας, ο βουλευτής της ζώνης Νίκος Κούρης, ο δήμαρχος Δρόπολης, ο αντιδήμαρχος Ηγουμενίτσας Μιχάλης Γκίκας, η Διευθύντρια Διεύθυνσης Μειονοτήτων Κωνσταντίνα Βεζιάνη, ο Διευθυντής Παιδείας Φοινίκης και Δρόπολης Ζήσος Λούτσης, ο περιφερειακός σύμβουλος Αττικής Ανδρέας Κούρτης και άλλοι εκπρόσωποι κομμάτων και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Διαμέσου του συντονισμένου προγράμματος των μαθητών σχολείου Μεσοποτάμου, παρέλασε όλη η ιστορία της 12ης Δεκεμβρίου 1990, αλλά και ο αγώνας δεκάδων άλλων για λευτεριά και δικαιοσύνη στην σαρανταπεντάχρονη δικτατορία.
Χαιρέτησαν την επετειακή εκδήλωση ο Γ, Πρόξενος Δ. Σαχαρίδης, ο Περιφερειάρχης Αυλώνας, ο βουλευτής Ν. Κούρης, ο βουλευτής Θεσπρωτίας Β. Γιόγιακας, και ο οικοδεσπότης Δήμαρχος Φοινίκης Χρήστος Κίτσος.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την κατάθεση είκοσι στεφάνων, από όλους τους παρευρισκόμενους φορείς, ανάμεσά τους κι ένα στεφάνι (για πρώτη φορά) εκ μέρους των πέντε φυλακισθέντων της ΟΜΟΝΟΙΑΣ το 1994.
Φάνηκε όμως πως το βλέμμα των παλικαριών του μνημείου δεν ήταν ατενές όπως κάποτε, πηγαίνει προς τη θόλωση κι αυτό διότι η ατσάλινη ενότητα που άφησαν με το θάνατό τους, χαλάρωσε και πάει προς την διάλυση.
Βαγγέλης Παπαχρήστος / sfeva.gr
