"Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε οι μετανοούντες αμαρτωλοί". Αυτό ήταν το μήνυμα, που έστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος για τη Μ. Τεσσαρακοστή, μιλώντας, προς το τέλος της Θ. Λειτουργίας στον καθεδρικό ναό της "Ανάστασης" στα Τίρανα, όπου ιερούργησε, πλαισιούμενος από τον Μητροπολίτη Αμαντίας Ναθαναήλ και ιερείς της Αρχιεπισκοπής.
Και πρόσθεσε: "Η Εκκλησία μας ιδιαίτερα μας υπενθυμίζει αυτή την αλήθεια την περίοδο αυτή. Καθώς μπαίνουμε από την Καθαρά Δευτέρα στην περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής, το μήνυμα της μετάνοιας και της ανανέωσης γίνεται πιο δυνατό. Ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο το δυνατόν πιο συνειδητά σ' αυτή την περίοδο, μετέχοντας αυξητικά στις λατρευτικές εκδηλώσεις και ανανεώνοντας μέσα μας την αγάπη μας για τον Θεό και τη μετάνοια, που φέρνουν την ειρήνη και την ελευθερία".Λίγα τα λόγια του Αρχιεπισκόπου, αλλά με ουσία. Πράγματι, ο ψυχικός πλούτος αποκτάται -συν Θεώ πάντοτε – με την προσπάθεια του ανθρώπου, που θέλει και αγωνίζεται να ζει "κατά Χριστόν".
Είναι κατάλληλος ο καιρός να στραφούμε προς τον εαυτό μας, όχι φυσικά για να θωπεύσουμε τον εγωισμό μας, να βρίσκουμε αρετές τάχα και να καμαρώνουμε, αλλά για να ανακαλύψουμε τα πάθη και τις κακίες μας. Να μετρήσουμε τις πτώσεις και τα σφάλματά μας. Να αισθανθούμε τη δική μας ενοχή ενώπιο του Θεού. Με τη συναίσθηση και την αυτογνωσία μπορεί να θεραπευτεί το κακό και αντί να κατακρίνουμε τους άλλους θα κατακρίνουμε μόνο και πάντοτε τον εαυτό μας. Και αυτή η εσωτερική διαδικασία θα μας οδηγήσει στη μετάνοια.
Τώρα, που μας υποδέχεται η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ας τη φροντίσουμε να την περάσουμε ως άξιοι Χριστιανοί, συνειδητοποιώντας ότι τα επίγεια είναι ανθρώπινα και φθαρτά και παροδικά. Τα επουράνια είναι θεία και αναφαίρετα και άφθαρτα. Εύκολα τα χάνουμε τα επίγεια. Ουδέποτε χάνουμε τα επουράνια.
Κόπος και μόχθος και και αγωνίες, φόβοι και τρόμοι και συμφορές είναι τα επίγεια και με απογοήτευση γεμίζουν πολλές φορές τη ζωή. Μόνο χαρά και ευφροσύνη είναι τα ουράνια.
Και να μην ξεχνάμε κάτι βασικό. Οι ουράνιοι θησαυροί με τους επίγειους κερδίζονται. Δίνουμε υλικά και παίρνουμε πνευματικά.
Είναι κατάλληλος ο καιρός να στραφούμε προς τον εαυτό μας, όχι φυσικά για να θωπεύσουμε τον εγωισμό μας, να βρίσκουμε αρετές τάχα και να καμαρώνουμε, αλλά για να ανακαλύψουμε τα πάθη και τις κακίες μας. Να μετρήσουμε τις πτώσεις και τα σφάλματά μας. Να αισθανθούμε τη δική μας ενοχή ενώπιο του Θεού. Με τη συναίσθηση και την αυτογνωσία μπορεί να θεραπευτεί το κακό και αντί να κατακρίνουμε τους άλλους θα κατακρίνουμε μόνο και πάντοτε τον εαυτό μας. Και αυτή η εσωτερική διαδικασία θα μας οδηγήσει στη μετάνοια.
Τώρα, που μας υποδέχεται η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ας τη φροντίσουμε να την περάσουμε ως άξιοι Χριστιανοί, συνειδητοποιώντας ότι τα επίγεια είναι ανθρώπινα και φθαρτά και παροδικά. Τα επουράνια είναι θεία και αναφαίρετα και άφθαρτα. Εύκολα τα χάνουμε τα επίγεια. Ουδέποτε χάνουμε τα επουράνια.
Κόπος και μόχθος και και αγωνίες, φόβοι και τρόμοι και συμφορές είναι τα επίγεια και με απογοήτευση γεμίζουν πολλές φορές τη ζωή. Μόνο χαρά και ευφροσύνη είναι τα ουράνια.
Και να μην ξεχνάμε κάτι βασικό. Οι ουράνιοι θησαυροί με τους επίγειους κερδίζονται. Δίνουμε υλικά και παίρνουμε πνευματικά.
Του π. Ηλία Μάκου /exapsalmos.gr
