Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που μια θλίψη έρχεται να ξαπλώσει στα βλέφαρά σου. Που ένα δάκρυ βρέχει και πάλι την ψυχή σου και ξύνει εκείνη την πληγή που πάντα με κάποιο τρόπο ποτέ δεν κοιμάται. Μένει πάντα υγρή να σου θυμίζει στιγμές και καταστάσεις. Μία κουβέντα, μία λέξη, μία πράξη έτσι απλά ενεργοποιεί το ηφαίστειο και φουντώνεις.
Ο από δω, ο από εκεί, ο από μέσα, ο από έξω και...και...και...
Τραγουδάει ο Κώστας Χατζής "σαν κοιτάς από ψηλά μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά". Εγώ θα προσθέσω μια σταλιά.
Και εκεί μέσα σε αυτόν τον κόσμο είσαι κι εσύ. Σαν μια μικρή κουκίδα ασήμαντη για κάποιους, σημαντική όμως για κάποιους άλλους.
Υπάρχεις, αναπνέεις εξελίσσεσαι για σένα, για όλα αυτά που πιστεύεις,που κουβαλάς, για να κάνεις αυτή την κουκίδα περήφανη.
Να την κάνεις θαυμαστικό.
Πολλές φορές απογοητεύεσαι, στεναχωριέσαι, τα βάζεις με θεούς και δαίμονες, ακόμη και με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Όπως και να 'χει ποτέ να μη κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου. Τη θέση σου σε αυτόν τον κόσμο, της μιας σταλιάς, της ζωγραφιάς, δεν την προσδιορίζουν τα σύνορα, αλλά τα ανοιχτά μυαλά και οι πράξεις σου. Κι αν υπάρχουν σκουριασμένα μυαλά, δεν φταις εσύ, απλά τα προσπερνάς.
Σκέφτεσαι μόνο αυτούς που σε υπολόγισαν και σε υπολογίζουν. Κι αν ήρθαν έτσι οι καταστάσεις και έμεινες να κοιτάς απ' έξω και θυμώνεις, απλά μάθε να παλεύεις με γνώμονα τη λογική και μετά την καρδιά σου. Οι φωτιές εύκολα ανάβουν και καίνε ότι βρουν μπροστά τους, δύσκολα όμως σβήνουν.
Δεν θέλουμε στάχτες, δεν θέλουμε άλλες πληγές. Θέλουμε να πιστεύουμε σ' έναν κόσμο καλύτερο!
Κατερίνα Καραντζά
