Στη θέση ενός προλόγου.
Πελασγικός διάλογος: (πεντηκοστός έβδομος αιώνας Π. Χ.)
Πελασγός Α – Εκείνοι έχουν καθαρή τη συνείδησή τους!
Πελασγός Β – Αναμφισβήτητα! Εφ' όσον δεν την φόρεσαν ποτέ τους…
(ανοιχτή επιστολή για τον φίλο μου δημοσιογράφο, Ντριτάν Χίλια)
Φίλε μου Ντριτάν!
Για του λόγου το αληθές αυτές τις σκέψεις πάει καιρός που θέλω να τις γράψω. Έμεινα όμως καρτερώντας, άντε, σήμερα θα βγει στο φως κάτι νέο, άντε αύριο ίσως μας πούνε τι συνέβη, άντε μεθαύριο διότι πρόκειται να δουν το φως της δημοσιότητας τα πραγματικά στοιχεία από τα αρμόδια όργανα, αλλά, κάτι η γενική αδιαφορία, κάτι τα fake – news των μέσων μαζικής ενημέρωσης, κατάντησα σαν η αλεπού του μύθου που πήγαινε πίσω απ' το κριάρι με την ελπίδα, χα εδώ, χα λίγο παρέκει, κάπου θα του πέσουν τα ποταύτα για να τα φάει αυτή για μεσημέρι. Σήμερα λοιπόν μου γέμισε η γκλάβα να μην αναμένω πια, διότι «ουδέν νεότερων από το δυτικό μέτωπο» δεν πρόκειται να φτάσει και έτσι έκατσα να σου γράψω.
Αλλά, εδώ που τα λέμε, ίσως είναι καλυτέρα που άργησα…
Διότι, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, είναι κάποια πράγματα που πρέπει να κριθούν με ηρεμία, με ψυχραιμία, και όχι πάνω στη βράση.
***
Πέρασε αρκετός καιρός από τη μέρα που σκότωσαν τον Κωνσταντίνο και λόγο της ροής της ζωής, των συνθήκων και των γεγονότων και παθών που ακολούθησαν τους τελευταίους μήνες, εκείνο το θλιβερό συμβάν σιγά – σιγά αρχίζει και ξεφτίζει, σβήνει στην ομίχλη της λήθης και της λησμονιάς όπως, ίσως λέω, κάποιους τους βολεύει. Άλλωστε όπως συμβαίνει με το κάθε τις σε τούτο τον ψεύτικο κόσμο.
Μόνο, που εγώ έχω, την πεποίθηση, κι εύχομαι να κάνω λάθος, ότι εκείνος, ο δικός μας Κωνσταντίνος, «δεν αναπαύεται εν ειρήνη» όπως θα 'λεγε κι ο φίλος μου ο Πελλούμπ Κούλα, δεν ησυχάζει στον τάφο του, όπως συνάδει στον κάθε νεκρό, κι όπως αναπαύονται οι άλλοι πεθαμένοι εκεί, γύρω του.
Και για να πω την αλήθεια όσες φορές με ξαναγυρίζει ο λογισμός στις ημέρες εκείνες αισθάνομαι φταίχτης κι εγώ και ντρέπομαι γι' αυτό.
Όχι γιατί άργησα να μιλήσω. Διότι κι εγώ όπως πολύ άλλοι ανέμενα και ακόμη αναμένω να μας ρίξουν μια αχτίνα φως οι αρμόδιοι. Μια νεκροψία, ένα ιατροδικαστικό πόρισμα, μια έκθεση, μια μαρτυρία, ένα στοιχείο τέλος πάντων… Αλλά, η μακρά σιωπή, η ένοχη σιωπή, οδεύει τις εξηγήσεις προς τις ελληνικές καλένδες κι από τι φαίνεται η αλήθεια θα αργήσει πολύ να φωτιστεί, διότι μια μέρα θα βγει στο φως… όπως η κάθε αλήθεια.
Λέω λοιπόν, πως ο Κωνσταντίνος δεν αναπαύεται εν ειρήνη κι από τι φαίνεται έχει κάθε λόγο να «διαμαρτυρηθεί» και από εκεί, από τον άλλο κόσμο, να σηκωθεί και ακουμπισμένος στους αγκώνες του να μας κοιτάξει κατάματα και να μας απευθύνει μια απλή ερώτηση, μάλλον μια ερώτηση λίγο αφελή για μας τους εν ζωή:
- Θα μου πείτε γιατί με σκοτώσατε;! Ποιο είναι το έγκλημα που διέπραξα, ποιος ανακριτής διεξήγε την ερευνά, ποιος εισαγγελέας συνέταξε το κατηγορητήριο και ποιος είναι ο δικαστής που με καταδίκασε με την εσχάτη των ποινών, σε μια δημοκρατική χώρα, όπου η θανατική ποινή έχει καταργηθεί εδώ και κάποιες δεκαετίες;!
Και εδώ που τα λεμέ, δεν θα έχει άδικο.
Αλήθεια φιλέ μου, γιατί το σκοτώσαμε εκείνο το παλικάρι;
Η ερώτηση είναι ρητορική και εσύ δεν έχεις καμιά υποχρέωση να μου απαντήσεις. Τώρα, με το πέρας του χρόνου, που τα πάθη της στιγμής και το παθολογικό μίσος τον «διερευνητικών δημοσιογράφων» έχουν κάπως κοπάσει, μπορούμε κι εμείς να μιλήσουμε ήρεμα και συνετά για το γεγονός. Χωρίς φόβο και δίχως πάθος. Σαν ώριμοι κι εχέφρονες άνθρωποι πρώτα και πάνω απ' όλα.
Διότι, φίλε μου, η κατηγορίες για εκτροπή, για σύσταση ένοπλης συμμορίας, ακραίου εξτρεμισμού, τα παραμυθία με κομάντο που από στιγμή σε στιγμή θα επιτεθούν με τανκς στην πατρίδα μας, οι τρομοκρατικές ενέργειες, αποδείχθηκαν κενές «επιθυμίες», αξιολύπητα κατασκευάσματα μυξιάρηδων πατριωτών, που ποτέ δεν αποδείχθηκαν και τα στοιχεία συνεχίζουν να είναι ξεροκέφαλα. Όλες αυτές οι «κατηγορίες» κατέπεσαν η μια μετά την άλλη ως αβάσιμες, ή για να πούμε την αλήθεια, ως χαλκευμένες.
Ποια έμεινε για να δούμε; Μόνο μία. Ότι:
- Εκείνος «πυροβόλησε κατά της δίκης μας αστυνομίας με πραγματικά πυρά, και εκείνη έκανε το καθήκον της.»
Ωραία. Για να το δούμε.
Αλήθεια, ποτέ έγινε αυτό το μακελειό;!
Και αν πραγματικά συνέβη, πως εξηγείτε το γεγονός ο, τι ένας ακραίος τρομοκράτης, «ξωπαρμένος» και φαντασιόπληκτος, όπως οι υψηλά ιστάμενες αρχές τον κατονόμασαν, εκπαιδευμένος ως κομάντο για ειδικές αποστολές, «πυροβόλησε κατά της δίκης μας αστυνομίας με πραγματικά πυρά», με ένα υπερσύγχρονο όπλο (καλάσνικοφ, κινέζικο μοντέλο, θλιβερό απομεινάρι του ανάποδου χρόνου 1997), με εξελιγμένη δίοπτρα, (που αγόρασε σε κάποιο παλαιοπωλείο αντί λίγων ευρών) και με «αντιαρματικές» σφαίρες, και δεν κατάφερε να γρατζουνήσει έστω, ούτε έναν αστυνομικό;
Μήπως κάτι δεν στέκει σ' αυτόν τον συλλογισμό;
Πως εξηγείτε που, σε όλη εκείνη την τηλεοπτική μασκαράτα, που στήθηκε από επαγγελματίες ρουφιάνους, κατά και μετά το συμβάν, δεν εμφανίστηκε, δεν μίλησε, δεν φάνηκε, δε διαμαρτυρήθηκε, Εκείνος, ή Εκείνοι οι αστυνομικοί που βρέθηκαν στο στόχαστρο του καλάσνικοφ του «τρομοκράτη» και να μας εξηγήσουν με πιο ειδικό κόλπο, με τι είδους παληκαριά, τι Άγιο Ξύλο είχαν πάνω τους και κατάφεραν να σωθούν, να είναι ακόμη ζωντανοί (δόξα τω Θεό!) και να χαίρουν άκρα υγεία;!
Έλα ντε! Βαρούσα κι εγώ το κεφάλι, αλλά άκρη δεν μπόρεσα να βρω.
Και τότε φανερώθηκες εσύ και μου έστειλες μια αχτίδα φωτός. Με μια πετυχημένη ανάρτηση στην ιστοσελίδα σου, που μ' έβαλε σε σκέψεις.
Παραθέτω εδώ μια παράγραφο από τη δική σου δημοσίευση ακριβώς όπως τα έγραψες τότες. Λες λοιπόν εσύ:
… «Συνεπώς μπορούμε να πούμε δυο κουβέντες:
Όλη αυτή η τελετή ήταν γελοία. Ενταφίασαν με τιμές ηρώα έναν μαλάκο – πίτουρα ο οποίος παρ' όλο που κατείχε όπλο με δίοπτρα, είχε και το στοιχείο του αιφνιδιασμού υπέρ αυτού, δεν μπόρεσε να σκοτώσει ούτε έναν Αλβανό αστυνομικό»…
Γίνεται λόγος για την ημέρα της κηδείας.
Για να το αναλύσουμε λίγο αυτό το σχόλιο.
Κατ' αρχάς να πούμε στους αναγνώστες ότι ο χαρακτηρισμός «μαλάκο – πίτουρας» στην συγκεκριμένη περίπτωση και πιστεύω πως θα συμφωνείς κι εσύ μαζί μου, χρησιμοποιείτε με την λογοτεχνική του έννοια, μεταφορικά και όχι σαν ύβρις κατά του νεκρού διότι στα μέρη μας, φιλέ Ντριτάν, ο θάνατος, βάση της παράδοσης τιμάτε, όπιου και να 'ναι αυτός.
Με αυτή την έννοια, τη μεταφορική, θα το χρησιμοποιήσω κι εγώ σε όσα γράφω πιο κάτω.
Το στοιχείο του «αιφνιδιασμού» εμπεριέχει την ουσία της σκέψης σου. Πως το εξηγείς άραγε εσύ, που ο Κωνσταντίνος παρ' όλα που συν τοις άλλοις, είχε υπέρ αυτού και το «στοιχείο του αιφνιδιασμού», σε μια απόσταση λιγότερο από τα δέκα μέτρα, δεν μπόρεσε να σκοτώσει κανέναν;! Για πες;!
Πως, αυτός ο αιμοδιψής, αυτός ο δαιμόνιος και ψύχραιμος εκτελεστής, αυτός ο άκαρδος κομάντο, ο ακραίος εκστρεμιστής που είχε εκπαιδευτεί να σκοτώνει, απέτυχε την ύστερη στιγμή; Τι του συνέβη;!
Μήπως διότι τίποτες από αυτά που του προσάψαμε μέχρι στιγμής δεν στέκει; Μήπως ο «τρομοκράτης κομάντο», δεν ήταν διόλου τέτοιος, αλλά «απέτυχε» και δεν σκότωσε για τον απλοϊκό λόγο πως δεν ήθελε να σκοτώσει; Ή, ποιο ξεκάθαρα διότι στο στήθος του δεν καραδοκούσε η καρδιά του δολοφόνου και του επαγγελματία μισθοφόρου;!
Μήπως, άραγε, λέω εγώ τώρα, ο Κωνσταντίνος προκλήθηκε αγρίως και σε βεβαρυμμένη ψυχική και πνευματική κατάσταση προσανατολίστηκε σε μια αψυχολόγητη κίνηση (καταδικαστέα, δεν έχω καμία αντίρρηση) και η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου;
Διότι, οι «κακές γλώσσες» φίλε μου Ντριτάν, λένε κάποια πράγματα που οι δικοί μας «διερευνητές δημοσιογράφοι» δεν έκαναν τον κόπο να τα διερευνήσουν ούτε κατά προσέγγιση, στα πολεμικά τους ρεπορτάζ, που έσταζαν μίσος βδελυγμία, και ψεύτικο πατριωτισμό.
Μιλούν για έναν υψηλόβαθμο αστυνομικό, τύπου «πολυδυνάμου» σε στυλ Ιαβέρη, που το τελευταίο διάστημα κυνηγούσε τον Κωνσταντίνο και του είχε γίνει στενός κορσές. Που τον κακοποιούσε ψυχολογικά αλλά και σωματικά, που τον πρόσβαλε, τον ταπείνωνε, τον απειλούσε και τον κορόιδευε, ασκώντας του συστηματικό εκφοβισμό (bullying).
Λένε, πως, μια βδομάδα πριν συμβούν τα έκτροπα, εκείνο το παλικάρι οδηγούνταν σχεδόν καθημερινά στο τμήμα απ' οπού επέστρεφε ψυχικά και σωματικά βασανισμένος και σακατεμένος από τον αστυνομικό αυτόν και τους συνάδελφούς του.
Και μιας που το όνομα του εν λόγο αστυνομικού δεν έχει βγει στο μεϊντάνι και ο ίδιος έχει εξαφανισθεί προς άγνωστη κατεύθυνση, ας του προσάψουμε και αυτουνού ένα όνομα, λογοτεχνικό ας πούμε, έτσι για να μην λεμέ λογία του αέρα και να μην τον λέμε ο Χ, ή ο Ψ.
Ας τόνε πούμε… να 'ούμε… μμμ… Γανυμήδη, να το πρώτο όνομα που μου πέρασε από το μυαλό! Και να τον φωνάζουμε με το χαϊδευτικό του, Γκανή. Λοιπόν, φίλε Ντριτάν, τώρα που τόνε βαφτίσαμε και τον ονοματίσαμε ας δούμε λίγο τι ρόλο βαράει ο «νεοφώτιστος» μας, ο Γκανής στην υπόθεση που είχε αυτή την τραγική κατάληξη;!
Αυτός, ο λεγάμενος, ο Γκανής, αυτή τη δραστηριότητα την ασκούσε στο πλαίσιο των καθηκόντων που του επέβαλε ο βαθμός του, με την δική του πρωτοβουλία που του την επέβαλε ο ψώρο – εγωισμός του και η στολή που φορούσε, ή με άνωθεν εντολή;
Και για να μην τα φορτώσουμε όλα στο Γκανή, ίσως πρέπει να πούμε πως υπήρξε και από την άλλη πλευρά ο αντίποδας του. Ας τον βαφτίσουμε και αυτόν… Αριστοτέλη να πούμε, και να τον φωνάζουμε με το χαϊδευτικό, Τέλη. Διότι κι ο Τέλης και ο Γκανής την ίδια δουλειά έκαναν. Έσφιγγαν την τανάλια γύρω απ' τον Κωνσταντίνο. Τον στριμώχνανε μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης…
***
Αλλά, πριν φτάσουμε εκεί, ας κάνουμε ένα πισωγύρισμα, ένα flash – back όπως λένε οι άνθρωποι του σινεμά. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να φωτίσουμε ολίγον τι την πραγματικότητα.
Ας δούμε εν αρχή, ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος;
Εάν διαθέσουμε λίγη υπομονή και προσπαθήσουμε να τον απολεπίσουμε από τις φολίδες που του φόρεσαν οι «εξερευνητές δημοσιογράφοι», τα διαδικτυακά σχόλια διαφόρων καλοθελητών, αλλά και δήθεν φίλων του στα διαφορά μέσα, με τη βοήθεια και του χρόνου που πέρασε και πολλά πράγματα τα ξεκαθάρισε και τα 'βαλε στη θέση τους, ίσως καταφέρουμε να διακρίνουμε πως πίσω από το μυθικό δράκο που ξερνάει φλόγες και σφαίρες κατά των δυνάμεων της τάξης, κρύβεται μια ανθρώπινη ψυχή, μάλλον θα τολμούσα να έλεγα μια διαταραγμένη, φοβισμένη ίσως, σακατεμένη ανθρώπινη ψυχή.
Ίσως, εάν έχουμε λίγη καλή θέληση, να καταφέρουμε να διακρίνουμε εκεί, την τσαλακωμένη ψυχή ενός νέου ανθρώπου, που όπως πολλών άλλων της δικιάς του γενιάς τα όνειρα τους κατακερματίστηκαν και έγιναν συντρίμμιααπέναντι σε μια άγρια πραγματικότητα που δεν έχει οίκτο για τους αδυνάμους και τους απελπισμένους.
Διότι, του Κωνσταντίνου, όπως άλλων χιλιάδων νέων, δεν του πήγε καλά η ξενιτιά. Η τεταμένη κρίση, οι απανωτές αποτυχίες, του ξεζούμισαν μέχρι την τελευταία ρανίδα δύναμης και θέλησης. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η ζωή τον καταδίκασε και με ένα οδυνηρό διαζύγιο. Φαίνεται πως αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Υπό παρόμοιες συνθήκες όχι όλοι οι άνθρωποι αντιδρούν το ίδιο. Κάποιοι προσαρμόζονται, άλλοι απελπίζονται πέφτουν σε κατάθλιψη και παίρνουν σβάρνα τα καπηλειά, υπάρχουν και αυτοί που αυτοκτονούν. Άλλοι το παίρνουν απόφαση και συνεχίζουν κάνοντας ένα νέο ξεκίνημα και άλλοι ψευτοζούν με την ελπίδα του θαύματος που θα 'ρθει, ίσως, κάποια μέρα.
Εκείνος όμως, όπως και άλλοι σαν κι αυτόν, δεν θέλει να δεχθεί την πραγματικότητα και ως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Κωνσταντίνος δημιουργεί έναν παράλληλο κόσμο, έναν κόσμο δικό του, ερμητικά κλειστό, έναν απατηλό κόσμο, όπου εκείνος ζει ευτυχισμένος. Στον κόσμο αυτό εκείνος είναι ο πρώτος, αρχηγός που διατάζει και στρατιώτης που εκτελεί πιστά τις διαταγές του ανωτέρου του. Φοράει στολή παραλλαγής, λαμβάνει μέρος σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ως σημαιοφόρος, γίνεται το επίκεντρο των ΜΜΕ και λαμβάνει ατέλειωτους επαίνους από γνωστούς και αγνώστους που του χτυπούν τις πλάτες και που δεν λείπουν ποτέ από εκείνον τον φανταστικό του κόσμο.
Έρχεται και στο χωριό του. Πάντοτε φορώντας τη στολή παραλλαγής και «στολίζει» τη γενέτειρα με σημαίες(!) Οι συχωριανοί του δεν τον κάνουν κέφι, «ήρθε πάλι ο ανάποδος, να μας ανοίξει φασαρίες!» αλλά ούτε και αυτός τους πολυχαμπαριάζει. Ζει στον δικό του πλανήτη, στον πλανήτη της Μίζερης Μοναξιάς.
Διότι, πες μου φίλε Ντριτάν, ποιος άνθρωπος «στα συγκαλά του» τη στιγμή που δυο χώρες συνομιλούν διπλωματικά για να βοούν λύση σε χρονίζοντα προβλήματα μεταξύ τους, θα ανέβαζε στην ιστοσελίδα του τη φράση:
«Ο Τσίπρας και ο Ράμα λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο…»
Και ο «ξενοδόχος» στην περίπτωση αυτή δεν ήταν άλλος πάρα ο ίδιος ο Κωνσταντίνος. Ντεμέκ, πως τολμούν αυτοί οι δυο να συνομιλούν, δίχως να τόνε ρωτήσουν, δίχως να λάβουν υπόψη τη γνώμη του;!
Εάν εγώ, σήμερα ανεβάσω ένα μήνυμα που να λέει:
- Ο Πούτιν, ο Μπάιντεν και ο Ερντογκάν, σχεδιάζουν χωρίς να ρωτήσουν εμένα… - δεν θα με έπαιρνες ένα τηλέφωνο, ανήσυχος, να με ρωτήσεις αν «πατάω» καλά;!
***
Μ' αυτό δε θέλω να πω ο' τι ο Κωνσταντίνος ήταν άρρωστος, τουλάχιστον με την κλινική έννοια της λέξης. Αρχικά, πιστεύω, εντάχθηκε σ' όλο αυτό μονάχα από κάποια συνήθεια ή εσωτερική ανάγκη, που τ' απόμεινε από το σχολείο ή το στρατό, με πιο πολύ το άχτι για να φαίνεται πως ήτανε αξιόλογος, να τον βλέπουν όλοι στις πλατείες με τη σημαία στο χέρι «μαχόμενο για τα μεγάλα ιδανικά του Έθνους». Ύστερα, σιγά-σιγά κι όσο βούλιαζε, έβρισκε σ' αυτές τις πράξεις κάποιο αντιστάθμισμα στην αθλιότητα της ζωής του.
Το βράδυ, μονάχος του μπορούσε να ονειρεύεται για τον εαυτό του κάποιο γιγάντιο κατόρθωμα σαν αυτά που έβλεπε στην τηλεόραση, ένα ανδραγάθημα που θα τους ξάφνιαζε όλους, την εξόντωση μιας σπείρας κακοποιών, που απειλούν την «πατρίδα του».
Και θα το μάθαινε τότε και το χωριό του, θα το μάθαιναν κι οι άλλοι και θα τρέχανε βέβαια να του δώσουν μια καλή, μια πολύ καλή θέση αναμεσά στους Λυτρωτές του Έθνους.
Δε θα πρέπει ωστόσο να παραλείψω εγώ που τα γράφω, να το καθαρίσω καλά πως όλο αυτό για το Κωνσταντίνο δεν ήταν καθόλου ένα πάθος που τον είχε υποτάξει, πως δεν ήτανε δηλαδή τ' άρρωστο παραλήρημα ενός μυστικοπαθούς και φαντασιόπληκτου.
Ήταν απολύτως υγιής ο Κωνσταντίνος. Λίγο ψέμα χρειαζότανε μόνο να γλυκαίνεται η καρδιά του τα βράδια, μια μικρή φαντασία, ακίνδυνη πέρα για πέρα. Τόση μόνο χρειαζότανε για να βαστιέται και να τρέφεται κάπως η ιδέα της εξαιρετικότητας πού ήθελε να 'χει για τ' άτομό του.
Για να μετανιώσουν όλοι αυτοί, που μέχρι τώρα τον είχαν υποτιμήσει.
Δηλαδή, με λίγα λογία, σε εκείνον τον φανταστικό του κόσμο μπορεί να ήταν ο, τι πούμε ή ο, τι θέλουμε εμείς, αλλά με τίποτε δεν ήταν επικίνδυνος για τους άλλους.
Ούτε μια μύγα δεν απειλήθηκε από όλη αυτή τη δραστηριότητα. Τελεία και παύλα!
Και εδώ με βοηθάει η συνέχεια της δίκης σου ανάρτησης. Λες πιο κάτω:
«Ο μοναδικός ηρωισμός του ήταν το ο, τι πηγαινοέρχονταν σαν η πορδή στο βρακί πυροβολώντας άσκοπα πάνω - κάτω και τόσο γελοίος ήταν, που ούτε εκείνοι που βρέθηκαν στο καφενείο και τον βιντεοσκοπούσαν, δεν τον πήραν στα σοβαρά.
Θα μου πείτε τι σκάτο - ηρωισμό έκανε εκείνος;»
Έλα ντε;! – ρωτάω κι εγώ, αντάμα με σένα αυτή τη φορά, η ερώτηση είναι ξανά ρητορική, εννοείτε. Ποτέ έγινε το μακελειό, η φασαρία, ποτέ είναι η στιγμή που ο Κωνσταντίνος πυροβολεί και τρομοκρατεί την αστυνομία και τους συχωριανούς του; Αυτό που είδαμε στο περιβόητο βίντεο και που ο οπερατέρ που τόνε κατέγραφε δε φοβήθηκε και δεν τον πήρε στα σοβαρά;!
Διότι φιλέ μου και «γελοίος, που κάνεις δεν τον παίρνει στα σοβαρά» και «αιμοσταγής τρομοκράτης που πυροβολεί με πραγματικά πυρά την αστυνομία μας» σαν να μην στέκει, ή έχω λάθος εγώ; Η το ένα η το άλλο…
Μήπως λοιπόν, τα γεγονότα δεν κύλησαν όπως θα 'θέλαν η δήθεν δημοσιογράφοι, «πολεμικοί ανταποκριτές» και μας έδειξαν οι ανάλογοι «επαγγελματίες οπερατέρ» συχωριανοί του Κωνσταντίνου, που ύστερα παζάρευαν την πώληση των επίμαχων σκηνών;
Μήπως ο Κωνσταντίνος κατέβηκε στο καφενείο απλώς για να πιει τον καφέ του, και εκεί ο Γκανής, ο αστυνομικός που λίγο πριν βαφτίσαμε, μαζί και με άλλους, τον απείλησαν και ίδιος ο Γκανής του επέδειξε το όπλο, για να του δείξει ποιος είναι το αφεντικό;
Και μόνο τότε ο Κωνσταντίνος, διαισθανόμενος πως ένα ενοχλητικό κρατικό όργανο ξεπερνώντας τα όρια, τον αδικούσε καταφορά του «καταπατούσε» την προσωπική του ελευθέρια και τον δικό του κόσμο, αντέδρασε όπως αντέδρασε;
Πήγε στο σπίτι, πηρέ το όπλο και πυροβόλησε «σαν η πορδή στο βρακί» «πάνω – κάτω». Πάνω κάτω όμως, όχι κατά του Γκανή ή κάποιου άλλου αστυνομικού. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό.
Αυτά! Αρά, μέχρι στιγμής δεν υπάρχει επίθεση κατά της αστυνομίας από τον «μαλάκο - πίτουρα», ούτε και κατά των «κινηματογραφιστών συχωριανών του»…
***
Πάμε τώρα να δούμε τη δεύτερη φάση. Στην αντιπαράθεση και την ανταλλαγή πυρών με τις λεγάμενες «ειδικές δυνάμεις».
Εκείνοι που ήταν στο χωριό την επίμαχη μέρα, ειδικά αυτοί που έχουν τα σπίτια ψηλά, πολύ κοντά στο «πεδίο της μάχης» δηλώνουν ορθά κοφτά πως, από τη στιγμή που οι ένστολοι ανέβηκαν στο λόφο και μέχρι την μετάδοση της από τα Μ.Μ.Ε είδησης πως:
α – Ο τρομοκράτης συνελήφθη ζωντανός! – και λίγα λεπτά αργότερα…
β – Ο τρομοκράτης σκοτώθηκε!
…άκουσαν από τους πρόποδες του βουνού μόνο δυο πυροβολισμούς. Μόνο δυο φίλε μου Ντριτάν, και αυτοί δεν προέρχονταν από το καλάσνικοφ, αυτό θα μου επιτρέψεις να το γνωρίζω καλά, διότι βρέθηκαν εκεί άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει στο στρατό τις εποχές που το καλάσνικοφ ήταν «το στιβαρό όπλο στα χέρια του οπλίτη του Λαϊκού μας Στρατού».
Πότε έγινε λοιπόν αυτή η ανταλλαγή πυρών, εκείνη η φοβερή μάχη που εμπεριείχε μόνο δυο πυροβολισμούς; Και έλα να πούμε πως οι ένστολοι κατείχαν υπερσύγχρονο οπλισμό, με σιγαστήρες και ξέρω εγώ τι άλλο, αλλά και το καλάσνικοφ του Κωνσταντίνου ήταν τόσο προηγμένης τεχνολογίας ώστε όλη αυτή η μάχη να διεξαχθεί σε «άκρα του τάφου σιωπή;!»
Και μια τελευταία ερώτηση γι' αυτό το κεφάλαιο:
- Πόσους κάλυκες από το καλάσνικοφ βρήκαν και μάζεψαν οι αρχές πάνω στην πλαγιά;!
Μήπως δεν υπάρχει απάντηση διότι εάν υπήρχε θα ήταν: – Ούτε και έναν για δείγμα;!
***
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που δεν κολλάει σε όλη αυτή την υπόδεση. Διότι από τη στιγμή που εκείνος, «ο μαλάκο – πίτουρας πηγαινοέρχονταν σαν η πορδή στο βρακί πυροβολώντας άσκοπα πάνω – κάτω» και μέχρι που έφτασαν οι ένοπλοι πέρασαν τέσσερεις με πέντε ώρες, εάν δεν κάνω λάθος.
Και εδώ λαμβάνει χώρο μια απλή, λογική ερώτηση:
- Γιατί ο «μαλάκο - πίτουρας» καθόταν και περίμενε εκεί πάνω στο λόφο, ενώ είχε όλη την ευχέρεια και το χρόνο να απομακρύνονταν, να κρύβονταν, να περνούσε τα σύνορα, να ξαναγύριζε και να ξανάφευγε προς άγνωστη κατεύθυνση όπως πολλοί άλλοι εγκληματίες στη χώρα μας;
Γιατί, λίγοι αστυνομικοί, κακοπληρωμένοι, παιδιά μανάδων προϊστάμενοι και υψηλόβαθμα στελέχη της Αστυνομίας, έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια στη χώρα μας, από κακοποιούς και εγκληματίες με ονοματεπώνυμο; Και εκείνοι, οι δολοφόνοι κυκλοφοράνε ελεύθεροι, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουν εκτίσει τις ποινές «βάση νομού» και τώρα σεργιανάνε ανά τον κόσμο; Υπάρχουν και κάποιοι που αναμένουν να βγουν από τη φυλακή, δίκιο έχεις!
Γιατί λοιπόν, ο Κωνσταντίνος δεν έπραξε όπως κι εκείνοι; Γιατί δεν κινήθηκε όπως ο καθένας από μας, ο κάθε λογικός άνθρωπος, που θα είχε πυροβολήσει την αστυνομία;
Μήπως γιατί δεν αισθάνονταν ένοχος;
Διότι, δεν λέω, ωραίο το σενάριο που έστησαν οι «διερευνητές δημοσιογράφοι», ο, τι εκείνος, δήθεν, περίμενε να τον βοηθήσουν οι φίλοι του, μέλη «της εξτρεμιστικής συμμορίας» που ήταν κρυμμένοι κάπου πέρα από τα σύνορα και μαζί μ' αυτούς και επικεφαλής τους θα επιτίθονταν και θα καταλάμβανε, ή θα απελευθέρωνε την επαρχία «Ν» της περιφέρειας "DX" στο νομό "WC" σαν να μην είναι και τόσο ρεαλιστικό, τι λες κι εσύ;
Απλά διότι οι ορδές των βάρβαρων μας απογοήτευσαν και «για καλή τους τύχη» δεν ήρθαν και μας άφησαν με το δάχτυλο στο στόμα. Διότι «εκείνοι οι άνθρωποι θα ήταν μια κάποια λύση» εάν υπήρχαν στην πραγματικότητα…
Κι εγώ το σκέφτηκα πολύ για να βρω μια λογική λύση για την ακαταλαβίστικη αυτή στάση μέχρι που, θυμήθηκα ένα επεισόδιο από τα χρόνια του λυκείου.
Θα ήμουν δεύτερη τάξη όταν ο καθηγητής των Αγγλικών μας διάβασε, στην αγγλική, το γνωστό παραμύθι με τον μικρό βοσκό που φώναζε, – Λύκος! και το χωριό σύσσωμο έτρεχε να τον σώσει. Και αφού εκείνος το παράκανε οι άλλοι δεν τον πίστεψαν και ο λύκος τον έφαγε, ο καθηγητής στράφηκε προς εμάς και ζήτησε την άποψή μας για το όλο θέμα.
Και σηκωθήκαμε τότε εμείς, οι έφηβοι επαναστάτες, άξια παιδιά του Κόμματος και τι δεν του σύραμε του δόλιου του τσοπάνη. Σχεδόν ομόφωνα και δια βοής πήραμε την πλευρά του λύκου που μας έσωσε από τον ψευταράκο, το βοσκό, που με τις κραυγές του δεν άφηνε τον κόσμο, τους συνεταιριστές να δουλέψουν και να πέτυχουν τις υψηλές αποδόσεις που τους είχε θέσει το Κόμμα για το πενταετές πλάνο… Και ποιος ξέρει που θα είχε καταλήξει το επαναστατικό μας παραλήρημα εάν δεν μας είχε διακόψει ο καθηγητής.
- Για σταθείτε, ηρεμήστε λίγο, καθήστε… Σκέφτεστε μια στιγμή πως ο βοσκός δεν ήταν πάρα ένα παιδάκι; Και σαν τέτοιο, σαν πιτσιρικάς, βαριόταν μες τη μοναξιά, πάνω εκεί στο βουνό που τον είχαν βάλει να φυλάει τα γιδοπρόβατα; Λέτε να το κάνε αυτό ως εχθρός του λαού, για να εμποδίσει την πρόοδο της Λαϊκής εξουσίας και τις αποδόσεις του Σοσιαλιστικού Γεωργικού Συνεταιρισμού;
Όχι φίλοι μου! Λάθος κάνετε. Δε θα ήταν ποιο σωστό να σκεφτούμε πως εκείνος, όπως όλα τα παιδιά στην ηλικία του, όπως κι εσείς οι ίδιοι, το χαίρονταν όταν έβλεπε πως το χωριό κατατρομαγμένο έτρεχε να τον σώσει, όταν έβλεπε πόσο τον αγαπούσαν οι άνθρωποι, όταν διαισθάνονταν πόσο σημαντικός ήταν αυτός για εκείνους και για το χωριό; Κι ένιωθε όμορφα! Διότι οι συχωριανοί του τον αγαπούσαν και αυτός την είχε ανάγκη αυτή την αγάπη… Γι' αυτό!…
Αυτή η προτροπή του αξιότιμου εκείνου μαέστρου της γλώσσας με σημάδεψε. Λέω πως μ' έκανε πιο έξυπνο και αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη για αυτόν τον κύριο, που ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του καθώς δεν είναι εν ζωή. Μου έμαθε ένα πράγμα:
Να μην παρασύρομαι από την ηλίθια φορά των άξεστων δημοσιογράφων, του άμυαλου όχλου και των επιτηδείων κουμασιών, δήθεν πρωταγωνιστών,της δημοσίας ζωής».
Χα! Ο μικρός εκεί πάνω στην πλαγιά, λίγη αγάπη ζητούσε. Αυτήν έψαχνε και ήθελε να του τη δείχναμε τρέχοντας για να τον σώσουμε. Και τι κάναμε εμείς; Του στείλαμε το λύκο να τον κατασπαράξει… και υστέρα ευχαριστήσαμε και παρασημοφορήσαμε το θεριό. Μάλιστα! Ωραίοι ήμαστε.
Να λοιπόν η λύση. Τόσο απλή, τόσο ανθρώπινη. Ούτε συνομωσίες, ούτε τρομοκράτες, ούτε καμικάζι, ούτε «φαντασιόπληκτους» εξτρεμιστές, ούτε παραμύθια με βαρβάρους που «ζηλεύουν» τα κάλλη μας και θέλουν να μας τα πάρουν, ούτε και ειδικές δυνάμεις και μάχες υπάρχουν στην υπόθεση.
Νέος άνθρωπος ήταν και ο Κωνσταντίνος. Που καταρρακωμένος κι αλεσμένος από τις μυλόπετρες της ζωής, κυνηγημένος από τις δικές του Ερινύες, από τα δικά του αδιέξοδα, από μπάτσους τύπου Γκανή και Τέλη, από την πλειοψηφία των συχωριανών του, παρατημένος από τους δικούς του, βρέθηκε σε ένα από τα στενωπά της ζωής που ζούμε, βγήκε ψηλά στο λόφο για να τραβήξει την προσοχή μας, να ζητήσει ίσως και λίγη βοήθεια, με το δικό του πάντα τρόπο, με το καλάσνικοφ στο χέρι. Κάθε άνθρωπος ζητάει την αγάπη με μοναδικό τρόπο. Κάποιοι την ζητιανεύουν, άλλοι κλαίνε και παραβάλανε και άλλοι καταριούνται. Εκείνος επέλεξε αυτόν τον τρόπο.
Μόνο που βρέθηκε στον λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο, σε λάθος μέρα, βδομάδα, μήνα, έτος, του Λάθους αιώνα.
Διότι η τελευταία του κραυγή πνίγηκε από τους πυροβολισμούς του καλάσνικοφ.
Και ποιος σκοτίζεται στους καιρούς που ζούμε, για αυτούς που έχασαν τον προσανατολισμό τους στα ανελέητα κύματα της ζωής και ψάχνουν εναγωνίως μια ακτίνα φωτός, ένα φάρο για να τους αναζωογονήσει τη φθαρμένη ελπίδα; Αυτά είναι τίποτες για τους μεγάλο – δημοσιογράφους και τα αφεντικά τους, αυτά δεν πουλάνε, δεν αυξάνουν τηλεθεάσεις, δεν αγριεύουν τους άμυαλους όχλους, δεν φέρνουν κέρδη. Το αίμα ναι! Το αίμα μετατρέπεται σε χρήμα, τα αλλά είναι κουραφέξαλα.
Κάποιες δεκάδες μετρά πιο κάτω τελούταν ένα μνημόσυνο, βρίσκονταν εκεί υπουργοί, βουλευτές, κληρικοί, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, πρόξενοι και πρέσβεις, κορίτσια με παραδοσιακές στολές, με λίγα λόγια η αφρόκρεμα του τόπου. Όμως κάνεις τους δεν σήκωσε τη ματιά να κοιτάξει προς την πλαγιά, κάνεις δεν αντέδρασε, κανένας δεν ασχολήθηκε, δε ρώτησε και όταν τα καμιόνια με τους ενόπλους πέρασαν τρία μετρά κάτω από τη μύτη τους.
Να λοιπόν φιλέ μου Ντριτάν, αυτή είναι η κοινωνία μας, το πολιτιστικό και πολιτισμικό μας σύμπαν, ο νέος κόσμος που δημιουργήσαμε αυτά τα τριάντα χρονιά Δημοκρατίας και θα τα αφήσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας. Πλήρη αδιαφορία για την τύχη του διπλανού μας, φθόνος και μιζέρια, χαρά με την δυστυχία του γείτονα, κακομοιριά, αλληλοκαρφώματα, κροκοδείλια δάκρυα που φέρουν βρωμιά και τη μπόχα του χαφιεδισμού.
Και το μισητό τσιτάτο του γνωστού δημοσιογράφου που λέγεται και αυτός Χότζιας σαν ο Ενβέρης. – «Καλύτερα να κλάψει η μάνα σου, πάρα η δικιά μου!»
Δηλαδή, η εκδοχή να μην κλάψει καμιά μάνα είναι ανύπαρκτη, ηλίθια, ανεφάρμοστη, καταδικαστέα;! Μια εκ των μανάδων πρέπει με το δίχως άλλο να μοιρολογάει, πάση θυσία να ντυθεί στα μαύρα(;!)
Και γιατί δε μας βαράει μια αστραπή στο κούτελο;!
***
Μόνο που…
Όλο αυτό το διάστημα, τα θηρία είχαν οσμιστεί αίμα και είχαν συνεννοηθεί. Τα τηλεφωνά πήραν φωτιά και κάπου εκεί…
Η τύχη του Κωνσταντίνου είχε κριθεί. Λες κάποιου να του χρειαζόταν μια θυσία;! Κρατική υπόθεση;! Που να ξέρεις;…
Διότι εμείς, ενοχλημένοι από τον «μαλάκο – πίτουρα που γυρόφερνε σαν η πορδή στο βρακί πυροβολώντας τον αέρα», (άκου να δεις τι μας βρήκε στα καλά των καθουμένων!) από τις αναπαυτικές πολυθρόνες μας, από τα έξοχα γραφεία μας, από τα ζεστά τζάκια μας, από τις αγκαλιές των εξωτικών ερωμένων μας, βαρεθήκαμε να βγούμε έξω, αρνηθήκαμε να προσφέρουμε εκείνη τη ρανίδα βοηθείας που μας ζητούταν και αποφασίσαμε να την αφήσουμε αυτή την υπόθεση στα χεριά του αρμοδίου, του λύκου, κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας ολίγον τι, με την φρούδα ελπίδα πως ίσως το αγρίμι την τελευταία στιγμή, θα λογικευτεί και θα δείξει λίγο οίκτο.
Και τότε ο βασιλιάς της ζούγκλας αποφάσισε και έστειλε εκεί με αποστολή όχι βέβαια τον Γκανή ή τον Τέλη, αλλά τον ίδιο το λύκο, μεταμφιεσμένο.
Διότι μη μου πεις πως ήταν «ειδικές δυνάμεις» η ομάδα που εστάλη εκεί στην πλαγιά, με ελικόπτερα, με εξοπλισμούς και ξέρω εγώ τι άλλο;
Δε θα 'ταν πιο σωστό να τους λέγαμε – «Εκτελεστικό Απόσπασμα;!»
Διότι εάν πράγματι ήταν ειδικές δυνάμεις, ποσό δύσκολο ήταν να αφοπλίσουν και να συλλάβουν τον «μαλάκο – πίτουρα που γυρόφερνε σαν η πορδή στο βρακί πυροβολώντας τον αέρα;!»
Καθόλου δύσκολο, πιο εύκολο και από ευκολά και αυτό τυγχάνει να το ξέρουμε καλά κι εγώ κι εσύ.
Και όταν το Εκτελεστικό Απόσπασμα στήνετε απέναντι στον μελλοθάνατο, νομίζεις πως είναι δύσκολο και στις τάξεις των θηρίων να βρεθεί ένας άλλος «μαλάκο – πίτουρας», που στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ο ίδιος ο Βασιλιάς, και να διατάξει:
- Πυρ!
Και ύστερα, εκεινού, του Βασιλιά να του μείνει και το χατίρι που δεν τρέξαμε να τον ευχαριστήσουμε γιατί μας απάλλαξε από τον «φαντασιόπληκτο» που πυροβόλησε την αστυνομία μας;!
Και αφού τον ευχαριστήσουμε, με ευγνωμοσύνη και δάκρυα στα μάτια, δεν θα πρέπει να μαζευτούμε γύρω απ' τον νεκρό και να χορέψουμε το χορό του θριάμβου του θανάτου επί της ζωής, όπως οι κανίβαλοι;! Ρητορική και πάλι η ερώτηση…
Να λοιπόν! Τόσο… Απλά. Και η κατηγορία ότι: «πυροβόλησε κατά της αστυνομίας με πραγματικά πυρά», κατρακύλησε στο λάκκο μαζί με το άψυχο κορμί του Κωνσταντίνου. Τι έμεινε;
Παράνομη οπλοκατοχή; Άσκοποι πυροβολισμοί; Ίσως…
Πρόστιμο; Λίγοι μήνες φυλάκισης; Χρόνος… Ένα εξειδικευμένο ίδρυμα για τέτοιες περιπτώσεις; Αλλά… ποιος να ασχοληθεί τώρα με τέτοιες παπαριές…
Δε χάλασε ο κόσμος… Ούτε και η φτώχεια τέλειωσε…
***
Τα άλλα είναι απλώς ιστορία.
Το ότι δεν υπάρχει ιατροδικαστικό πόρισμα – πως εξηγείτε;
Το ότι δεν υπάρχουν αποτελέσματα νεκροψίας – νεκροτομής, βγάζει κάποιο νόημα;
Ή, επειδή θα μας έδειχναν με ακρίβεια την απόσταση που διένυσαν οι δυο σφαίρες πριν πάρουν τη ζωή του Κωνσταντίνου, δε θα ταίριαζαν με το «παραμύθι του λύκου;»
Το μακάβριο ταξίδι του αψύχου κορμιού που το σεργιάνησαν σε οδούς, υπόγεια και σοκάκια, όπου όσο ζούσε ποτέ του δεν είχε πατήσει, μπορείς να μου πεις εσύ τι ακριβώς επιστημονικό σκοπό εξυπηρέτησε γιατί εγώ το μυαλό που κατέχω, δεν βγάζω άκρη;!
Και λίγο καιρό αργότερα εκείνο το μύθευμα της αυτοκτονίας με δυο σφαίρες από το καλάσνικοφ, έπεισε κανέναν;!
Αυτά και πολλά άλλα, πάντα ρητορικά ερωτήματα, με παιδεύουν…
Και; - θα πεις εσύ. Ποιος νοιάζεται; Είμαστε σε προεκλογική εκστρατεία και οι λύκοι φορέσαν προβιές αρνιών, επίσημα χαμογελά, και βγήκαν παγανιά.
***
Εγώ όμως, φίλε μου, ντρέπομαι και οπότε περνάω στους πρόποδες κάποιου λόφου ενστικτωδώς κατεβάζω το κεφάλι. Όχι γιατί είμαι προληπτικός και φοβάμαι το φάντασμα του Κωνσταντίνου. Όχι!
Φοβάμαι όμως, πως αν σηκώσω τη ματιά θα δω εκεί στην κορυφή του λόφου όχι τον Κωνσταντίνο άλλα: τον Ενέα, τον Ζιβέρ, τον Φαίκ, τον Αλέξη, το Μπέρτι, το Σαντίκ,τον Νούε, τον Νοτς, τον Μπένι τη Σαντίγιε, τη Μρίκα, τη Μιρέλα, το Τζον, το Τζιμ, το γιο μου την κόρη σου που με τα χέρια απλωμένα και με σβησμένη φωνή να ψιθυρίζουν: - Βοήθεια!...
Κι εγώ, παράλυτος, ανίκανος, φοβισμένος, πουλημένος, σκουλήκι και χαμαιλέοντας, ενοχλημένος από τους «μαλάκο – πίτουρες» και που δεν θέλω με τίποτες να χαλάσω το ραχάτι μου και να ρισκάρω την περιουσία μου που την έβαλα με «τον ιδρώτα μου», θα πρέπει να ψηφίσω υπέρ του λύκου, ακόμη μια φορά. Και αφού το κάνω, να κλείσω και τα παντζούρια, για να μην φτάνουν στα αφτιά μου οι αγωνιώδες κραυγές τον θυμάτων και τα θριαμβευτικά αλυχτήματα των νικητών.
Φαίνεται όμως πως δεν είμαι ακόμη έτοιμος για κάτι τέτοιο. Συγνώμη που δεν είμαι τόσο προχωρημένος ούτε και «διερευνητικός δημοσιογράφος» μπορώ να γινώ. Δεν ξέρω γιατί αλλά, δεν μπορώ να την παραδεχτώ αυτή τη λογική, με τίποτε.
Και όχι μόνο εγώ πιστεύω… αλλά και μόνος να μείνω, πάλι θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι τη ζωή και τον άνθρωπο…
***
Ένα μόνο μας έμεινε να συνεννοηθούμε. Εκείνο το θέμα του ήρωα.
Εδώ περίπου τείνω να συμφωνήσω μαζί σου. Γιατί εσύ αναρωτιέσαι:
«Θα μου πει κάνεις τι σκάτο - ηρωισμό έκανε εκείνος;»
Η αλήθεια είναι πως εμένα ποτέ δεν μου αρέσαν οι ήρωες. Προτιμώ τους ανθρώπους ζωντανούς μαζί με τα κουσούρια τους, πάρα τέλειους και μπρούτζινα αγάλματα πάνω σε βάθρα.
Αλλά…
Πιστεύω, πως κάθε εποχή παράγει το μοντέλο του ήρωα που της ταιριάζει. Όταν τον κόσμο τον κυβερνούσε ο Δίας, ήρωες ήταν ο Ηρακλής, ο Ιάσωνας, ο Θησέας… υστέρα ήρθαν ο Πύρρος, ο Σκεντέρμπεης, ο Δον Κιχώτης… ο Χατζή Κιαμίλης… αργότερα ο Βόγιο, ο Κεμάλ… ακολούθησαν οι Λέϊ Φεν, οι «σιωπηλοί ήρωες», μέχρι που φύτρωσαν οι «ήρωες της σοσιαλιστικής εργασίας»…
Τώρα που τον κόσμο τον κυβερνούν «μαλάκο – πίτουρες» γιατί να μην είναι και οι ήρωες «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν;!»
Να 'σαι πάντα καλά!
Αχιλλέας Γκάρος.
