«Μαθαίνοντας τις τελευταίες εξελίξεις για το τμήμα Ιωάννινα-Κακαβιά, το οποίο οδεύει προς τρίιχνη χάραξη, και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, θεώρησα υποχρέωσή μου (αφού δεν είναι τόσο γνωστά κάποια πράγματα) μία συνοπτική καταγραφή του πώς φτάσαμε να έχουμε Ιόνια οδό, η οποία ίσως δείχνει και τον τρόπο να βρεθεί η λύση και να ολοκληρωθεί ως αυτοκινητόδρομος μέχρι την Κακαβιά».
Γράφει ο Νίκος Ιωαννίδης.
Το 1989, ένας τότε βουλευτής Αγρινίου του ΠΑΣΟK, ο αείμνηστος Στέλιος Τσιτσιμελής, έγραψε ένα εμπεριστατωμένο άρθρο σε εφημερίδα πανίσχυρου τότε συγκροτήματος, όπου ως βουλευτής πρότεινε και υπερασπιζόταν τη δημιουργία ενός αυτοκινητοδρόμου παραλλήλως με τις ακτές του Ιονίου, από το Αντίρριο μέχρι τα σύνορα, ενόψει μάλιστα τής υπό συζήτηση τότε Γέφυρας Ρίου- Αντιρρίου. Ο αυτοκινητόδρομος θα ονομαζόταν Ιόνια οδός. Η εφημερίδα πετσόκοψε το άρθρο του και το εμφάνισε με ένα σκίτσο, όπου ο βουλευτής ήταν ντυμένος με τσαρούχια, ενώ η όλη παρουσίαση ήταν σε στυλ «θέλει και Ιόνια οδό ο βοσκός».
Από το τέλος του 1993 μέχρι το φθινόπωρο του 1996, που ο άνθρωπος αυτός διορίστηκε περιφερειάρχης (δεν εκλέγονταν τότε οι περιφερειάρχες) Ηπείρου, ανάμεσα στα πολλά που έκανε για τον τόπο μας, βομβάρδιζε με επιστολές τους αρμόδιους υπουργούς , στις οποίες σθεναρά και με πλειάδα αδιάσειστων επιχειρημάτων υποστήριζε την αναγκαιότητα των κάτωθι:
α) Κατασκευή της Ιόνιας Οδού.
β) Διιπλωματικές ενέργειες της χώρας στην ΕΕ για χρηματοδότησή της προς τα βόρεια συνέχειάς της, κατά μήκος των βαλκανικών ακτών της Αδριατικής μέχρι την Τεργέστη, η οποία είναι οδικώς και σιδηροδρομικώς συνδεδεμένη με όλες τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, ως ένα έργο ειρήνης, που θα ένωνε τα αντιμαχόμενα τότε νέα κράτη (διάλυση της Γουγκοσλαβίας) σε μια κοινή ευρωπαϊκή προοπτική.
γ) Σιδηροδρομική σύνδεση του λιμένα Ηγουμενίτσας με Θεσσαλονίκη και Πάτρα.
δ)Πρόβλεψη για υποστήριξη και μελλοντικής σιδηροδρομικής γραμμής στην υπό μελέτη τότε Γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου. Μία γέφυρα τέτοιας δυσκολίας και δαπάνης δε χτίζεται κάθε μέρα. Το αυτό για την Εγνατία.
Γραπτώς δεν απάντησε ποτέ κανείς από τους υπουργούς, σε κατ'ιδίαν συναντήσεις όμως, όταν δεν απέκλειαν τελείως τα θέματα, τού έλεγαν ότι η ΕΕ αποφασίζει ποια θα είναι τα διευρωπαϊκά δίκτυα και οι μεγάλες χώρες επιβάλλουν αυτά που θέλουν, δηλαδή ότι δεν έχουμε φωνή. Όσο για το τραίνο, περίμεναν μάλλον να… σφυρίξει τρεις φορές για να απαντήσουν.
Η Ελλάδα αδιαφορούσε ή σήκωνε ψηλα τα χέρια.
Στις 30/11/1995, το «ιστορικό» πια Euromed Civil Forum της Βαρκελώνης (όπου για πρώτη φορά στην Ιστορία βρέθηκαν 1200 σύνεδροι από όλες τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο Θάλασσα, προκειμένου να συμφωνήσουν στις μεγάλες προτεραιότητες ανά τομέα: Μεταφορές, Γεωργία, Περιβάλλον, Εκπαίδευση, Θέματα Ισότητας των φύλων κ.λπ.) ολοκληρώνει τις εργασίες του, ο βασιλιάς της Ισπανίας Juan Carlos παραλαμβάνει τα Πρακτικά και τα συμπεράσματα, και την επαύριο τα καταθέτει στο Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Μαδρίτη, ως έναν οδηγό για τις ευρωπαϊκές πολιτικές στη Μεσόγειο, ως συνεισφορά και γκραν φινάλε (μαζί με τη Δήλωση της Βαρκελώνης) της Ισπανικής Προεδρίας, η οποία ολοκληρωνόταν. Τα Πρακτικά έγιναν ενθουσιωδώς δεκτά από τους πρωθυπουργούς. Στον τομέα Μεταφορές υπήρχαν τρεις μεγάλες προτεραιότητες, η μία από αυτές ήταν ένας αυτοκινητόδρομος κατά μήκος των ακτών της Αδριατικής, από την Τεργέστη μέχρι τη Νότια Πελοπόννησο. Η Αδριατική οδός. Η πρόταση αυτή κατετέθη από τον υπογράφοντα, εκπροσωπώντας την Περιφέρεια Ηπείρου. Συμπτωματικά, ο πρώτος που πληροφορήθηκε τα ευχάριστα νέα και με συνεχάρη θερμά (τον είχε ενημερώσει για την πρωτοβουλία μας ο Στ. Τσιτσιμελής), ήταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, με τον οποίο συναντηθήκαμε τυχαία στο ξενοδοχείο του Forum, όπου διέμενε λόγω της Συνόδου των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, που σημαδεύτηκε από την υπογραφή της ιστορικής Δήλωσης της Βαρκελώνης.
Δύο με τρεις μήνες μετά, ο Στέλιος Τσιτσιμελής, κάποια διοικητικά στελέχη της Περιφέρειας και ο υπογράφων πήγαμε ξανά στη Βαρκελώνη, λόγω της Συνεδρίασης ενός (πολύτιμου) Δικτύου Περιφερειών στο οποίο συμμετείχαμε. Εκεί, ο αείμνηστος Albert Serratosa (o χωροτάκτης που μεταμόρφωσε την πόλη για την Ολυμπιάδα του 92, υπεύθυνος για την πρόσκλησή μου στο Euromed Civil, καθώς και για την συμπερίληψη της Αδριατικής Οδού στις τρεις μεγάλες προτεραιότητες Μεταφορών για τη Μεσόγειο), μετά τη λήξη των εργασιών, κάλεσε στο σπίτι του τον αείμνηστο Τσιτσιμελή, εμένα, τον τουριστικό σύμβουλο τότε της Περιφέρειας Βαλεαρίδων Fernando Lozano και δύο Ιταλούς. Εκεί εμείς τον ευχαριστήσαμε ξανά που περιέλαβε την πρότασή μας κι αυτός αντέτεινε: «Εγώ πρέπει να σας ευχαριστώ, με γλιτώσατε από ένα λάθος. Μεγάλο λάθος! Περιμένετε!». Πήγε στον επάνω όροφο, επέστρεψε με κάτι χαρτιά και μας εξήγησε (μας έδειχνε ταυτοχρόνως) ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε αναθέσει στο Ινστιτούτο του τη μελέτη για τη μελλοντική ανάπτυξη των αυτοκινητοδρόμων στον Ενιαίο Ευρωπαϊκό χώρο (και τις εκτός ΕΕ χώρες) σε σχέση με τα υπάρχοντα και μελλοντικά διευρωπαϊκά και πανευρωπαϊκά δίκτυα. Στο Ινστιτούτο (είχαν την αιχμή της τεχνολογίας εκείνης της εποχής), προκειμένου να μελετήσουν έναν τόσο τεράστιο, σχεδόν αχανή χώρο, εφάρμοσαν ένα πρόγραμμα, το οποίο γέμισαν με στοιχεία κάθε είδους και αυτό πρότεινε τη βασική δομή σε μορφή κανάβου- διχτυού.
Η εφαρμογή, λοιπόν, του προγράμματος δεν έδινε Αδριατική οδό, έβγαζε τον αυτοκινητόδρομο αρκετά μέσα στην ενδοχώρα, κάτι το οποίο δεν είχαν προσέξει και που εντόπισε όταν, μετά την πρότασή μας, τού μπήκε ανησυχία, ξανακοίταξε τον χάρτη που ήταν έτοιμοι να υποβάλλουν και τον διόρθωσε! Το πιο καλό, όμως, νέο που μάς είπε εκείνο το βράδυ, ήταν ότι ανακάλυψε με την ευκαιρία, πως το λιμάνι της Ηγουμενίτσας δε συνδέονταν με αυτοκινητόδρομο με αυτό της Πάτρας, κάτι απαράδεκτο χωροταξικά, το οποίο θα εισηγείτο αμέσως στην ΕΕ ότι πρέπει να διορθωθεί! «Δε χρειάζεται να περιμένετε την Αδριατική οδό στην Ήπειρο, θα καθυστερήσει αρκετά, διότι δεν είναι μέλη της ΕΕ οι χώρες και έχουν τα μεταξύ τους προβλήματα ως νέα κράτη, εσείς όμως με την Ιταλία είσαστε ΕΕ, η Ιονία οδός είναι απαραίτητο συμπλήρωμα των έργων της Ηγουμενίτσας, της Πάτρας και της Εγνατίας, είναι λάθος που ακόμη δεν έχει ενταχθεί σε διευρωπαϊκό δίκτυο και θα εισηγηθώ άμεσα να διορθωθεί!»
Βουρκώσαμε, μόνο που δεν κλάψαμε, δεν ξέραμε πια τι να πούμε, δύο χρόνια γράφαμε στους υπουργούς και μόνο που δε μας κορόιδευαν. Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται ένας Albert Serratosa (ελαφρύ το χώμα!) από τη Βαρκελώνη και μέσα σε τρεις μήνες το θέμα έφτανε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή με θετική εισήγηση από τον κορυφαίο ίσως τότε χωροτάκτη του κόσμου.
Στα μέσα του 1996 ο Στέλιος Τσιτσιμελής διαγιγνώσκεται με καρκίνο (καλπάζοντα όπως απεδείχθη), το φθινόπωρο παραιτείται, ο υπογράφων (για κράμα επαγγελματικών και προσωπικών λόγων) μετακομίζει στην Αθήνα, με το που μπήκε το επόμενο καλοκαίρι ο Στ. Τσιτσιμελής εγκαταλείπει αυτόν τον κόσμο, υπομένοντας ως το τέλος τους πόνους με πραότητα και γλυκύτητα Αγίου. Χαρακτηριστικά οι νοσηλευτές έλεγαν «αντί να του δίνουμε εμείς κουράγιο μας δίνει αυτός!». Μέχρι το τέλος , κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν στο Νοσοκομείο, ανάμεσα στα άλλα με ρωτούσε αν έχω κανένα νεότερο από την Ιόνια οδό , τον «βεβαίωνα» ότι, αφού πήρε τον δρόμο της, θα γίνει, και με κοίταζε με ένα βλέμμα που δεν ξεχνιέται τόσα χρόνια, ο άνθρωπος ζούσε τις τελευταίες του στιγμές μέσα στους πόνους και γέμιζε ελπίδα και χαρά…
Παρακολουθώντας πια από μακριά την εξέλιξη της υπόθεσης, είδα την Ιόνια οδό να εντάσσεται, την Αδριατική όλο και πιο γρήγορα να προχωράει, καθώς τα κράτη, που βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση όταν καταθέσαμε την πρόταση, αποκαθιστούσαν τις σχέσεις τους και την περιλάμβαναν στον κεντρικό τους σχεδιασμό, την Ιόνια να κατασκευάζεται στο μεγαλύτερο μέρος της και «ξαφνικά» (ένα ξαφνικά που κρατάει χρόνια) να κολλάει το τμήμα Ιωάννινα-Κακκαβιά. Περίμενα ότι αργά ή γρήγορα θα τελείωνε η υπόθεση, ιδίως μετά τη μεταβίβαση της ευθύνης του έργου στον Περιφερειάρχη, αλλά τελικά αδιέξοδο, μόνο τρίιχνη χάραξη αν όχι για όλο το μήκος, από το Δελβινάκι έως την Κακαβιά.
Βεβαίως, πέρα από την όποια χρηματοδότηση της Ε.Ε., αναρωτιέται κανείς «μα τόσο μίζερο είναι πιά το ελληνικό κράτος, που δεν μπορεί να βρει μέσα σε 15 χρόνια 300 εκατομμύρια για να τελειώσει, έστω και μόνο του, έναν αυτοκινητόδρομο τέτοιας εθνικής και υπερεθνικής σημασίας; Την ώρα μάλιστα που δισεκατομμύρια χάθηκαν ή κατασπαταλούνται από δω κι από κει;».
Ας δεχθούμε λοιπόν ότι «ναι! είμαστε τόσο μίζεροι! Μόνο στην ΕΕ προσδοκούμε!», μπορούμε να κάνουμε λοιπόν κάτι για να ξεκολλήσει το θέμα;
Τί μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε στην κατεύθυνση να πείσουμε την ΕΕ να χρηματοδοτήσει το εθνικής και υπερεθνικής σημασίας έργο Ιωάννινα- Κακκαβιά;
Η απόφαση του Υπουργείου να δεχθεί τη μεταφορά της αρμοδιότητας υλοποίησης ενός έργου υπερεθνικής σημασίας στην Περιφέρεια Ηπείρου, ήταν αποφασιστικής σημασίας και κρίσιμο στοίχημα ταυτοχρόνως και για το αν η πρακτική αυτή θα γενικευθεί στο μέλλον, να μεταβιβάζονται δηλαδή τέτοιες αρμοδιότητες στις Περιφέρειες στην κατεύθυνση μιας αυξανόμενης αποκέντρωσης. Γι' αυτό πιστεύω ότι ρόλο στην απόφαση του Υπουργείου έπαιξε ότι το δύσκολο αυτό στοίχημα το ζήτησε ο πρωταθλητής των εκλεγμένων περιφερειαρχών, ο Αλέκος Καχριμάνης. Αν αποτύχει αυτός, κάθε αντίστοιχη σκέψη στο μέλλον θα απορρίπτεται εν τη γεννέσει. Αν πετύχει, θα αποτελεί παράδειγμα και πιλότο για όλους τους περιφερειάρχες.
Αφού λοιπόν, αγαπητέ Αλέκο, έχεις την αρμοδιότητα και φως δε βλέπεις με τις μέχρι τώρα επαφές, βγάλε το σπαθί σου και διοργάνωσε αμέσως ένα Διεθνές Συνέδριο στις Βρυξέλλες – ή έστω στα Γιάννινα, όπου να καλέσεις όλους τους Περιφερειάρχες κατά μήκος της Αδριατικής (τους οποίους καλό θα ήταν να επισκεφθείς σε ένα ταξίδι- αστραπή, ώστε και να πάρεις ιδία εικόνα και να τους προετοιμάσεις για τη δράση), τους υπουργούς Μεταφορών των χωρών τους (για να μην πω και τους πρωθυπουργούς τους ίδιους- πιθανότερο να σπεύσουν παρά να αδιαφορήσουν!), την Επιτροπή Μεταφορών της ΕΕ με τους «ειδικούς» της επί των Διευρωπαϊκών και Πανευρωπαϊκών Δικτύων, τρεις- τέσσερις ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες των μεταφορών, του τουρισμού κ.λπ. και τους δικούς μας πολιτικούς που κρίνεις, με αντικείμενο την Αδριατική-Ιόνια Οδό.
Και βάλε τους χάρτες Αδριατικής οδού , Ε65 και Ε55 δίπλα- δίπλα, και (αν δεν γελάσουν και τα μικρά παιδιά) ρώτα τους ειδικούς με ποια κριτήρια κόβουν το μοναδικό επί της ουσίας κομμάτι που λείπει για να λειτουργήσει ολόκληρη η Αδριατική οδός, από την Τεργέστη μέχρι τη Νότια Πελοπόννησο. Όλα τα κράτη την έχουν στο πρωταρχικό τους δίκτυο, σε ελάχιστα χρόνια θα είναι ολόκληρη αυτοκινητόδρομος και θα «φρακάρει» πού; Στη μοναδική πλήρως ενταγμένη στην ΕΕ χώρα, εμάς; Και να δείξουν όλοι οι στα βόρεια μας περιφερειάρχες ή υπουργοί, πόσο έχουν εκτελεσμένο από το έργο, τι λείπει, αν λείπει, τι έχουν προγραμματίσει κ.λπ. Κι αν σου πουν για τον μικρό «φόρτο», η απάντηση είναι ότι μεγάλο φόρτο δε θα αποκτήσει όσο δε θα είναι πλήρης αυτοκινητόδρομος , πράγμα που αυτοί εμποδίζουν για λίγα χιλιόμετρα! Τι φόρτο είχε ο άξονας Ηγουμενίτσα- Έβρος πριν την Εγνατία; Μηδενικό μπροστά στον σημερινό!
Και κάπου εκεί ανάμεσα, ρώτα και τον «Επίτροπο» που σου είπε ότι δίνουν προτεραιότητα στους σιδηροδρόμους, πού βρίσκονταν ο ίδιος το 1994, το 1995, το 1996, όταν η Περιφέρεια Ηπείρου επέμενε με σταθερή αλληλογραφία ότι πρέπει η Γέφυρα Ρίου –Αντιρρίου και η Εγνατία να έχουν πρόβλεψη μελλοντικής υποστήριξης σιδηρόδρομου; Πώς χρηματοδότησαν ολόκληρη Γέφυρα, όταν τότε για Ιόνια οδό μόνο λοιδωρίες ακούγαμε και απ'αυτούς; Γέφυρα στο πουθενά ήταν! Τώρα άλλαξαν ξαφνικά οι προτεραιότητες και αφήνει ατελείωτο για λίγα χιλιόμετρα ένα έργο 1500 χιλιομέτρων, ζωτικής σημασίας για επτά συνολικά χώρες; Αυτός είναι ένας πολιτικός περαστικός από τη θέση, τι θα μπορέσει να αρθρώσει μπροστά στους εκπροσώπους όλων των περιφερειών της Ανατολικής Αδριατικής Ακτής;
Και αν όμως ψελλίσει οτιδήποτε ή κωλυσιεργήσει, ας πάρει τον φάκελο του Συνεδρίου ο Πρωθυπουργός, για να καταγγείλει ευγενικά το σκάνδαλο (διότι περί σκανδάλου πρόκειται) της εξαίρεσης του τμήματος που λείπει στα περιθώρια των εργασιών του Συμβουλίου Κορυφής. Είναι αυτή η εικόνα τιμητική για την ΕΕ; Τι χώρες είναι αυτές; Παρακατιανές; Δεν είναι όλες συνδεδεμένες με την ΕΕ; Τι περιμένει η ΕΕ να τελειώσει ένα έργο που περνάει από τόσα κράτη αναβαθμίζοντάς τα ριζικά, ενώ εν πολλοίς επιτέλους γνωρίζει οδικά την Ευρώπη με την Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο;
Η απάντηση είναι ότι αν περιμένει κάτι, είναι τους… Ιταλούς: Η σύμμαχος και αγαπημένη χώρα είνα η μεγαλύτερη ανταγωνίστρια μας σε όλους τους τομείς, στις μεταφορές ιδιαιτέρως. Διαθέτοντας πλήρες δίκτυο αυτοκινητοδρόμων και τραίνων από την εποχή του Μουσουλίνι, παραδοσιακά τα λιμάνια της (μαζί με Λίβερπουλ, Ρότερνταμ, Αμβούργο) μονοπωλούσαν όλη την κίνηση από την Ευρώπη προς το Σουέζ, ημών συμπεριλαμβανομένων. Αυτό το ρόλο τον υπερασπίζεται διαχρονικά και συστηματικά, και πολύ καλά κάνει, απλώς συχνά αυτό γίνεται εις βάρος μας:
Όταν η Περιφέρεια Ηπείρου το 1994 προωθούσε στη Διαμεσογειακή Επιτροπή Περιφερειών την πρόταση της Αδριατικής Οδού, οι Ιταλοί (εύκολα έβλεπες την ταραχή που τους δημιούργησε και άμεσες ήταν οι προσπάθειές τους να τη χαρακτηρίσουν μη… ρεαλιστική), μέσα σε 3-4 μήνες αντιπρότειναν τον Αδριατικό διάδρομο, εν πολλοίς όλα τα λιμάνια τους στην Αδριατική να αναπτύξουν στενότερες σχέσεις με τα απέναντι στη Βαλκανική ακτή.
Όταν η Περιφέρεια Ηπείρου κατάφερε το 1995 να συμπεριλάβει την Αδριατική οδό στις τρεις μεγάλες προτεραιότητες Μεταφορών για τη Μεσόγειο στο Euromed Civil της Βαρκελώνης και οι Ιταλοί ένιωσαν (και κατά τις εργασίες του φόρουμ προσπάθησαν να το μποϋκοτάρουν) ότι το Μπρίντιζι θα σταματούσε να είναι η πλησιέστερη νότια απόληξη των κεντρικών ευρωπαϊκών αυτοκινητοδρόμων προς την Ανατολική Μεσόγειο, έσπευσαν να ανακοινώσουν και, σε χρόνο ρεκόρ (μέσα σε 3-4 χρόνια), να μελετήσουν και να κατασκευάσουν το Gioia Tauro, που είναι 500 χιλιόμετρα νοτιότερα του Μπρίντιζι, μεταξύ Σικελίας και Ιταλίας.
Και βεβαίως, για να μη μείνουν έξω από καμία σύνδεση, συμμετείχαν σταθερά έστω και για τα μάτια και σε επιτροπές που συστάθηκαν κατά καιρούς για την προώθηση της Αδριατικής οδού, ασχέτως που εύλογα θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί, πώς έχουν καταφέρει σε πολύ μικρότερο χρόνο άλλα δυσκολότερα σε σχέση με την ΕΕ πράγματα, κι εδώ … σέρνονται;
Κι όταν το 2013 η χώρα μας βρισκόταν στη γνωστή δίνη (όχι ότι κι αν δε βρισκόμασταν θα είχαμε καμιά ιδιαίτερη κινητικότητα…) και παραλλήλως αποφασίζονταν τα νέα Δίκτυα Μεταφορών, οι Ιταλοί έκαναν τα πάντα υπέρ του Αδριατικού Διαδρόμου και κατά της Αδριατικής οδού και ίσως είναι αυτοί που κατάφεραν να δεχθεί η ΕΕ το αδιανόητο, να βάζεις τους χάρτες δίπλα-δίπλα και να γελάνε και τα μικρά παιδιά. Χώρια που ολόκληρη Εγνατία ξεκινάει από την Ήπειρο και τη διασχίζει ολόκληρη όπως και άλλες τρεις Περιφέρειες, δεν έχει κάθετο άξονα προς τη μοναδική συνορεύουσά της χώρα, (ενώ τον… έχει ήδη από τα Γιάννινα και κάτω), όταν όλες οι άλλες Περιφέρειες που διασχίζονται από την Εγνατία έχουν (και σωστά!) αυτούς τους κάθετους άξονες με τις συνορεύουσες χώρες τους, τιμωρία είναι η Ήπειρος και η Αλβανία;
Τι κάνουν όμως οι φίλοι μας οι Ιταλοί τόσα χρόνια και περνάνε τα έργα τους στα δίκτυα; Σκέφτονται τι τους συμφέρει, το ονομάζουν, το μελετάνε ενόσω το διαφημίζουν με τα στελέχη τους στις Βρυξέλλες, κάνουν κι ένα-δύο Συνέδρια, λίγο lobbying και έτοιμοι!
Μπορείς, λοιπόν, Αλέκο Καχριμάνη με τον τρόπο σου με ένα τέτοιο Συνέδριο να φέρεις αποτέλεσμα, οι «ειδικοί» της ΕΕ και οι Επίτροποι, αν φοβούνται τους πρωθυπουργούς, τους εκλεγμένους Περιφερειάρχες τους τρέμουν, κι ας ακούγεται αυτό οξύμωρο, το δε μέχρι τώρα έργο σου θα τους κάνει να τρέμουν και λίγο περισσότερο. Βγείτε, για παράδειγμα, δέκα περιφερειάρχες της Αδριατικής με αδρά στοιχεία για το πού βρίσκεται ο δρόμος και τι σημαίνει για την κάθε περιφέρεια (και την Ευρώπη ολόκληρη) και το θέμα απλώς θα κλείσει, άν όχι άμεσα, το συντομότερο δυνατόν.
Η μη χρηματοδότηση του τμήματος Ιωαννίνων-Κακκαβιά, αλλά και όσων ελάχιστων κομματιών της Αδριατικής οδού λείπουν, είναι απλώς σκάνδαλο! Δώσ' τους να καταλάβουν! Η Περιφέρεια Ηπείρου ξεκίνησε την υπόθεση της Αδριατικής – Ιόνιας οδού (μία είναι έτσι κι αλλιώς πια για τον κοινό νου, όπως επιβεβαιώνεται από μια απλή ματιά στον χάρτη, μέχρι τη… Wikipedia), η Περιφέρεια Ηπείρου ας πρωταγωνιστήσει για να τελειώσει! Μπορεί!
Υ.Γ. Κι όταν με το καλό λήξει το θέμα, μερίμνησε, όπως σου αρμόζει, να αποκατασταθεί μία ασεβής παράλειψη και να ονομασθεί ένα τούνελ ή μια γέφυρα της Ιόνιας «Στέλιος Τσιτσιμελής» προς τιμήν του ανθρώπου που την οραματίστηκε και, εν μέσω άμεσων και έμμεσων λοιδωριών, με πολυετή αγώνα κατάφερε να τη βάλει στις ράγες. Για να μην πω και μια Albert Serratosa…
