Αν και πέρασαν τρεις δεκαετίες εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας και Κράτους Δικαίου στην Αλβανία, όταν η χώρα έχει υπογράψει Συμβάσεις και Πρωτόκολλα, ανάμεσά τους και την Σύμβαση Πλαίσιο για την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών και των μειονοτήτων, όταν προσπαθεί να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Οικογένειας, η κατάσταση στην Ε.Ε.Μειονότητα δεν λέει να βελτιωθεί. Να χαίρει τα αναγνωρισμένα δικαιώματά της, αυτά που έχει εγγυηθεί και υπογράφει η ίδια η Αλβανία.
Βλέπουμε ν' ακολουθούν οι ίδιες ετυμηγορίες, τα ίδια πορίσματα, η ίδια στάση, η ίδια αδιαφορία. Λες και η ρόδα της ιστορίας οπισθοχωρεί ή μένει ακίνητη.Τα πρώτα χρόνια της δημοκρατίας, το καθεστώς Μπερίσα βλέποντας την άνοδο της οργάνωσης «ΟΜΟΝΟΙΑ», τον εναγκαλισμό απ' όλους τους ελληνικής καταγωγής πολίτες, και όχι μόνον, την αγωνιστικότητα για την υπεράσπιση και εφαρμογή των δικαιωμάτων της ΕΕΜ, αποφάσισαν να την αποστομώσουν, να την φοβίσουν, να την διαλύσουν.
Οργάνωσαν το μεγάλο πραξικόπημα με την δίκη παρωδία των Τιράνων ενάντια των πέντε ηγετών της. Με ψεύτικες κατηγορίες από ένα κατευθυνόμενο δικαστικό σώμα, μιας υποταγμένης δικαιοσύνης. Η αρχική ετυμηγορία προέβλεπε την θανατική ποινή, που ήταν και ο κύριος στόχος τους. Όμως, υπό την πίεση των Διεθνών Οργανισμών, της Ελληνικής Κυβέρνησης, της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν τρεις φορές την ετυμηγορία, για να μην βγουν αθώοι οι κατηγορούμενοι και με την δίκη αυτή να περάσουν το δικό τους μήνυμα.
Ο Αλέξανδρος Γκούμας με την ομιλούμενη μητρική του γλώσσα, την ελληνική, με τις εκφράσεις «είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας» και «η Χιμάρα είναι ελληνική», διάψευδε τις διαστρεβλώσεις των αλβανικών κυβερνήσεων και επιβεβαίωνε την πραγματικότητα, έγινε το μαύρο πρόβατο και τέτοιοι τύποι πρέπει να φύγουν από τη μέση. Και τον έβγαλαν από τη μέση μέρα μεσημέρι. Δεν μπόρεσαν, όμως, να εκδώσουν πόρισμα αυτοκτονίας διότι υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες.
Άλλαξαν τα πράγματα με τον Κωνσταντίνο Κατσίφα. Κι αυτός τους έκατσε πολύ στο στομάχι. Με την γενναιότητά του, με την αγάπη του για την Ελλάδα και τα εθνικά μας σύμβολα, με την μανία του στις εθνικές μας γιορτές κι άλλες επετείους να γέμιζε το χώρο με γαλανόλευκες. Αυτό ήταν πολύ για το καθεστώς Ράμα, που ως προς τα πρότυπα δεν έχει καμία αλλαγή από τα προηγούμενα. Άλλωστε η πολιτική τους και η στάση τους προς την ΕΕΜ ήταν και συνεχίζει να είναι η ίδια. Η Μειονότητα να μην σηκώσει κεφάλι, να μην διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά της. Δεν ήθελαν αυτή τη φορά αυτόπτες μάρτυρες. Τον απομόνωσαν και τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ. Και την ημέρα της Εθνικής μας Εορτής. Τι ειρωνεία!
Η ειρωνεία έχει και συνέχεια. Μετά από τρία χρόνια μαγειρέματος της δολοφονίας την σέρβιραν στο τραπέζι ως «αυτοκτονία», δολοφονώντας με τον τρόπο αυτό άλλη μια φορά ακόμα τον Κωνσταντίνο, χωρίς ένα ίχνος ντροπής.
Η διαφορά της δίκης του 1994, με τις σημερινές δολοφονίες είναι διότι, αν και τότε η Κυβέρνηση Μπερίσα είχε πάρει την απόφαση να εκτελέσει τους πέντε κατηγορούμενους της Ομόνοιας, οι καταστάσεις άλλαξαν. Τότε ξεσηκώθηκε όλος ο Ελληνισμός. Η στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης ήταν άψογη, ήταν ανένδοτη. Έγινε θέμα των Διεθνών παρατηρητών και Οργανισμών. Στις άλλες δυο περιπτώσεις, θα έλεγα, πως οι αντιδράσεις και οι διαμαρτυρίες ήταν ήπιες μέχρι μηδαμινές.
(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο) / sfeva.gr
