Δεν είναι απλώς μια γιορτή. Δεν είναι μια τυπική βραδιά με μουσική, φαγητό και χορό. Κάθε Δεκαπενταύγουστο στη Δερβιτσάνη κάτι μεγαλύτερο συμβαίνει∙ ένα κομμάτι της ψυχής του τόπου παίρνει σάρκα και οστά, ζωντανεύει μέσα από φωνές, χαμόγελα και κινήσεις, και θυμίζει σε όλους ότι η μνήμη και η συλλογικότητα μπορούν να νικήσουν τον χρόνο. Είναι η καρδιά του χωριού που χτυπά δυνατά, μεταδίδοντας τον παλμό της σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται εκεί.
Η Δερβιτσάνη δεν είναι απλώς ένα χωριό με ιστορία. Είναι ένα ζωντανό κύτταρο που αντιστέκεται στη λήθη. Κάθε πρόσωπο, κάθε βλέμμα και κάθε χαμόγελο γίνεται γέφυρα που ενώνει το χθες με το σήμερα. Τα τραγούδια που αντηχούν δεν είναι απλοί ήχοι∙ είναι η ψυχή ενός πονεμένου τόπου που αρνείται να σωπάσει. Και πίσω από όλη αυτήν την ατμόσφαιρα, πίσω από τα φώτα και τις μελωδίες, βρίσκονται άνθρωποι που συχνά μένουν αθέατοι, αλλά χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν εφικτό.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι η νεολαία του χωριού, η ψυχή της διοργάνωσης. Παιδιά διαφόρων ηλικιών, που με μεράκι και αγάπη υφαίνουν τον αόρατο ιστό που κρατά δεμένο το χωριό. Όπως οι βαθιές ρίζες τρέφουν το δέντρο χωρίς να φαίνονται, έτσι και οι νέοι τροφοδοτούν τη Δερβιτσάνη με ζωή, ενέργεια και ελπίδα.
Η προετοιμασία ξεκινά πολλούς μήνες πριν από την ημέρα της Παναγίας. Συναντήσεις, ιδέες, συζητήσεις και ατέλειωτες ώρες εθελοντικής δουλειάς συνθέτουν το παρασκήνιο. Όσο πλησιάζει η μεγάλη μέρα, η ένταση μεγαλώνει. Άλλοι κουβαλούν τραπέζια και καρέκλες, άλλοι στήνουν τα φώτα, άλλοι φροντίζουν για τη μουσική, άλλοι ανάβουν τα κάρβουνα. Κάθε χέρι προσφέρει, κάθε στιγμή μετρά. Το χωριό αλλάζει πρόσωπο και η Δερβιτσάνη πλημμυρίζει από κίνηση, φωνές και χαμόγελα.
Το πιο σημαντικό είναι ότι οι νέοι δεν μετρούν τον κόπο τους. Δεν κρατούν λογαριασμό για τις ώρες που χάνονται, ούτε για την κούραση που συσσωρεύεται. Μετρούν μόνο τη χαρά που βλέπουν στα μάτια των συγχωριανών τους, τη συγκίνηση που αποτυπώνεται στα πρόσωπα των παππούδων, το γέλιο των παιδιών που παίζουν στην πλατεία. Γιατί γνωρίζουν ότι αυτή η βραδιά είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πανηγύρι∙ είναι το σημείο συνάντησης των γενεών.
Οι παππούδες, που κράτησαν το χωριό ζωντανό σε δύσκολους καιρούς. Οι γονείς, που πάλεψαν για να μην σβήσει η ελπίδα. Και τώρα οι νέοι, που καλούνται να συνεχίσουν το έργο, να κρατήσουν τη σπίθα αναμμένη και να τη μετατρέψουν σε φλόγα. Η γιορτή αυτή είναι η ζωντανή απόδειξη ότι οι δεσμοί της κοινότητας δεν σπάνε, όσο υπάρχει η θέληση να μείνουμε ενωμένοι.
Το πανηγύρι της Δερβιτσάνης, όμως, δεν αφορά μόνο τους ντόπιους. Κάθε χρόνο, φίλοι, επισκέπτες και Δερβιτσιώτες από κοντά και μακριά επιστρέφουν για να γίνουν κομμάτι αυτής της εμπειρίας. Με την παρουσία τους στηρίζουν έναν θεσμό που ενώνει και θυμίζει ότι η παράδοση δεν είναι κάτι μουσειακό, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα που συνεχίζει να εξελίσσεται.
Η αξία της γιορτής βρίσκεται ακριβώς σε αυτό: ότι μετατρέπει τον κόπο σε χαρά, τη νοσταλγία σε δύναμη, την απόσταση σε γέφυρα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν με αγάπη, όσο το χωριό μένει δεμένο με τον ιστό της συλλογικότητας, η Δερβιτσάνη θα συνεχίζει να ζει και να ανθίζει. Γιατί η καρδιά της δεν χτυπά μόνο κάθε Δεκαπενταύγουστο∙ χτυπά καθημερινά μέσα από τη μνήμη, την αγάπη και την αλληλεγγύη εκείνων που την κουβαλούν μέσα τους.
Κι όσο στεκόμαστε όλοι μαζί – νέοι, μεγαλύτεροι, φίλοι και επισκέπτες – η φωνή της Δερβιτσάνης θα ακούγεται πιο δυνατά. Θα θυμίζει ότι η συλλογικότητα μπορεί να νικήσει τον χρόνο και ότι η αγάπη για τον τόπο μας είναι η φλόγα που δεν σβήνει ποτέ.
