Για την ιστορία της Χιμάρας γνωρίζω μεν αρκετά, αλλά έχω την άποψη ότι η Χιμάρα του σήμερα δεν είναι η Χιμάρα των Σπυρομιλαίων. Εκείνοι όλα τα χωριά της, μέχρι και το άλλοτε Λεκούρεσι, εννοείται και τα πέριξ μωαμεθανικά χωριά, τα είχαν τόσο ενωμένα που η ανδρεία και ο ασύγκριτος πατριωτισμός όλων τους είχε υποχρεώσει τουρκοκρατία και Αλί πασά να υποκλίνονται στην «Αυτονομία» τους.
Συμπεραίνω για την παραπάνω σύγκριση, γιατί όσο και αν ο Φρέντι Μπελέρης αναδείχτηκε ο πιο δυναμικός από τους άλλους Χιμαραίους, εφόσον για την εκλογή του αμφισβητήθηκε για ασήμαντο αριθμό ψήφων, ασχέτως αν αμφισβητήθηκε και φυλακίστηκε άδικα, τα δεδομένα απέδειξαν ότι οι ψηφοφόροι Χιμαραίοι, στην πλειοψηφία ήταν διαιρεμένοι. Οπότε για την θέση του Δημάρχου καμιά σχέση με την παρουσία και την υποψηφιότητα του Βαγγέλη Τάβου, για τον οποίο έγινε τόσος θόρυβος, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και στις εκλογές που εκλέχτηκε Δήμαρχος.
Ο Φρέντι Μπελέρης και η οικογένειά του όμως πόνεσαν πολύ, καθώς φυλακίστηκε. Έστω και αν αδίκως, καθώς η αναμέτρηση έγινε μεταξύ πρώην Χιμαριώτη Δήμαρχου, όντας φυλακισμένος τον τίμησαν με την ψήφο τους Έλληνες και Ομογενείς που ζουν στην Αθήνα, τον εμπιστεύτηκαν να τους εκπροσωπήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πόνεσε μεν για την αδικία εις βάρος του, αλλά από το μετερίζι που βρίσκεται τώρα στο «χέρι» του είναι να βοηθήσει την Χιμάρα και την Ομογένεια γενικότερα.
Για το πώς βρέθηκε ο Βαγγέλη Τάβος στην Χιμάρα και πως διεκδίκησε να τεθεί επικεφαλής του Δημαρχείου της και εξεπλάγη και χάρηκα, γιατί εκτός του ότι είναι και κοντοχωριανός μου, επειδή για πολλά χρόνια δημοσιογραφούσα στην εφημερίδα «Λαϊκό Βήμα» και σε άλλες τοπικές εφημερίδες, παρακολουθούσα το έργο του. Αρχικά ως γιατρός γυναικολόγος, όπου στα χωριά μας είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, και αργότερα ως βουλευτής Δρόπολης και Πωγωνίου, για περίπου 25 χρόνια, όπου και αν δεν ανήκε στο Κ. Ε. Α. Δ. ούτε και στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όχι μόνο στην Βουλή υπερασπίζονταν τα δικαιώματα την ομογένειας, όχι μόνο σε όλα τα χωριά της Δρόπολης είχε κάνει κάποιο έργο, δρόμους, πόσιμο νερό κ.λ.π., αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να του ζητούσε κάποια εξυπηρέτηση όποιος αναγκαίος, ο Βαγγέλης δεν του γύριζε τους πλάτες. Θυμάμαι μια περίπτωση που αλλόθρησκοι τσοπάνοι είχαν μπει με το κοπάδι τους μέσα στο λιβάδι του χωριού μου (του Βοδίνου). Βγήκαν από το χωριό 4-5 ηλικιωμένοι να τους διώξουν, καθώς η νέα γενιά είχε φύγει στην Ελλάδα, αλλά οι τσοπάνοι (γεροδεμένα παιδιά) ενεπλάκησαν με τις γκλίτσες και τα σκυλιά τους, οπότε τους μάτωσαν άσχημα. Τότε οι χωριανοί απευθύνθηκαν στους «υπέρ-ήρωες» της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Αργυροκάστρου να διαμαρτυρηθεί για το συμβάν. Λέτε να το έκανε; Απεναντίας τους γύρισε τους πλάτες! Τότε πήραν τηλέφωνο τον Βουλευτή της περιοχής τους, τον Βαγγέλη Τάβο. Το περίεργο ήταν ότι ενώ βρίσκονταν πέρα από τα σύνορα, στα Ιωάννινα, είπε στους ηλικιωμένους μην κάνουν τίποτε μέχρι να έρθει αυτός. Πράγματι άφησε τις δουλειές του και σε περίπου μια ώρα βρέθηκε στο χωριό, όπου πήρε τους ηλικιωμένους στο αυτοκίνητο του και σε περίπου 20 λεπτά της ώρας βρέθηκε στην Αστυνομία του Αργυροκάστρου. Τέτοια συμβάντα όμως είναι πολυάριθμα.
Ανέφερα πιο πάνω ότι για την παρουσία του στην Χιμάρα και εξεπλάγη και χάρηκα, γιατί είμαι πεπεισμένος ότι ο Βαγγέλης με τον χαρακτήρα που έχει και τις εγκάρδιες σχέσεις που δημιουργεί με τους ανθρώπους, και θα συμφιλιώσει τους Χιμαριώτες, και θα τους λύσει τα προβλήματα της ιδιοκτησίας, εννοείται κάθε πρόβλημα μεταξύ τους και με την κυβέρνηση, θα βρει τρόπο να δραστηριοποιήσει και τους Χιμαριώτες σε άλλες πόλεις της Αλβανίας, θα δημιουργήσει προϋποθέσεις οι Χιμαριώτες να επενδύσουν για την ανάπτυξη της περιοχής τους, αλλά θα φέρει και την Χιμάρα πιο κοντά με τον Βούρκο και την Δρόπολη, γιατί η αλήθεια να λέγεται οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν από αρχής απόμακρες. Εκτός του ότι θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για νέα σελίδα περί δημιουργίας καλών σχέσεων μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας.
Το περίεργο όμως είναι ότι οι καλαμαράδες, κυρίως της Ελλάδας, βιάστηκαν ποιος να τον ταπεινώσει περισσότερο. Άλλοι τον είπαν προδότη, άλλοι πειθήνιο όργανο του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, άλλοι Αλβανοέλληνα, αχυράνθρωπο, ξένο, χίλια δυο ταπεινωτικά παρατσούκλια. Και το «ποιο περίεργο» είναι ότι κανένας μα κανένας τους δεν ανέφερε το παραμικρό για τα χωριά και τις πόλεις μας (πόλεις που μας τις είχε εμπιστευτεί και ο Ε. Χότζια) που ερήμωσαν από τους συνανθρώπους μας, όπου και κάποιοι που απέμειναν ή περιμένουν τον χάρο ή πότε να αποδημήσουν! Γνωρίζουν όλοι αυτοί οι καλαμαράδες, όσο ιστάμενα πρόσωπα και αν είναι, ότι στο Αργυρόκαστρο και τα περίχωρα, στους Αγίους Σαράντα και τα περίχωρα, στην Χιμάρα και σε άλλες πόλεις της Νοτίου Αλβανίας υπάρχει ελληνισμός με πανάρχαια κληρονομιά, ο οποίος και το 1821 και το 1914 έχυσε αίμα για την απελευθέρωση της Μητρός Ελλάδας, ελληνισμός όμως πάντα προδομένος από την Ελλάδα; Γνωρίζουν ότι και ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος του 1940 αν δεν γίνονταν στις περιοχές και τα χωριά μας δεν θα είχε αίσια έκβαση;
Έ λοιπόν ασυγχώρητο για την Ελλάδα η έλλειψη ενδιαφέροντος, ώστε αυτός ο ελληνισμός, αρχικά ο εναπομείναντος ελληνισμός, να ξεριζωθεί μια για πάντα από τα πατρώα του, για την ανεγνωμιά της Ελλάδας, η οποία ξοδεύει τεράστια ποσά για να εγκατασταθούν παράνομοι μετανάστες στο κουφάρι της, έστω και νόμιμοι!
Τηλέμαχος Λαχανάς
