Ο Λεωνίδας Παπάς είναι ιδιοκτήτης του μεγάλου εστιατορίου «Lake View Restaurant» με θέα μία γραφική λίμνη στην πόλη Coventry του Κονέκτικατ πλησίον του ομώνυμου Πανεπιστημίου και του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών «Παιδεία».
Οταν επισκέφθηκε πρόσφατα την «Παιδεία» η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, όπως έγραψε εκτενώς ο «Εθνικός Κήρυκας», ο κ. Παπάς πρόσφερε δωρεάν το γεύμα σε όλους όσοι συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της «Παιδείας», παρ' όλο ότι ο πρόεδρός της, ο Ηλίας Τομάζος, επέμενε να πληρώσει.
Ο Λεωνίδας Παπάς είχε τη δική του Οδύσσεια που άρχισε το 1989 όταν δραπέτευσε από την Αλβανία και συγκεκριμένα από ένα μικρό χωριό κοντά στους Αγίους Σαράντα, πέρασε στην Ελλάδα, περιπλανήθηκε άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους και μέσω του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών έφτασε στην Αμερική και πάλι άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, και τα κατάφερε.
Ας τον αφήσουμε όμως να μας διηγηθεί ο ίδιος την πορεία του όπως την έζησε. Είπε ότι «κατάγομαι από ένα μικρό χωριουδάκι με σαράντα – πενήντα οικογένειες κοντά στους Αγίους Σαράντα και το 1989 που ήμουν 22 χρονών δραπέτευσα και βγήκα κάτω στο Μαυρομάτι. Ημουν με άλλους τρεις φίλους που περάσαμε από τα σύνορα κι εκεί ένας κρεοπώλης με την κλούβα μας πήγε στην Αστυνομία στους Φιλιάτες. Εκεί καθίσαμε δυο βράδια, στη συνέχεια πήγαμε για μία εβδομάδα στην Κόνιτσα. Είχα έναν εξάδελφο του πατέρα μου στο Αιγάλεω στην Αθήνα και ήθελα να πάω εκεί για να μου δώσει κάτι για να ξεκινήσω. Ο άνθρωπος δεν ήταν και σε καλή οικονομική κατάσταση, βοήθησε ό,τι μπορούσε. Πήγα στο Ανω Καλαμάκι όπου μου είπαν επειδή είσαι πολιτικός πρόσφυγας μπορείς να πας στην Αμερική ή να μείνεις στην Ελλάδα. Εκανα τα χαρτιά, έδωσα τη διεύθυνση του ξαδέλφου του πατέρα μου. Στην Αθήνα δούλευα στις μπογιές και έκανα κάποιο μεροκάματο, νοίκιασα ένα δωμάτιο με έναν άλλο συγκάτοικο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και μέναμε εκεί. Στην Αθήνα γνώρισα κάποιον από τα Γιάννενα και μου είπε γιατί δεν πας στην αδελφή μου στη Σπάρτη. Με τον φίλο μου φύγαμε και μας περίμενε η αδελφή του στη Σπάρτη. Κάθισα περί τους εννιά μήνες στο χωριό Ελος, μάζεψα μερικά χρήματα χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν έλα στην Αθήνα για τα χαρτιά».
Κι άρχισε το δεύτερο μέρος της Οδύσσειας: «Ηλθα στο Hartford με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Δεν ήξερα κανέναν, με πήρε ο προϊστάμενος της Προτεσταντικής Εκκλησίας, με πήγαινε στο σχολείο να μάθω αγγλικά και μου έδωσαν τις πρώτες βοήθειες. Μου νοίκιασαν ένα μικρό διαμέρισμα και το πλήρωναν αυτοί και μου έδιναν την εβδομάδα εξήντα πέντε δολάρια για να πλύνω τα ρούχα μου, να αγοράζω τα απαραίτητα. Εψαχνα να βρω πού βρίσκομαι, να ανταμώσω Ελληνες αν υπήρχαν. Κάποια στιγμή έπειτα από έξι μήνες στο κέντρο του Hartford είδα μία πινακίδα που έγραφε 'Γύρος', οπότε είπα θα υπάρχει κάποιος που θα μιλάει ελληνικά. Ο ιερεύς με τραβούσε να πάμε στο σχολείο, κι εγώ τον τραβούσα να πάμε στο 'Γύρο' αλλά δεν μπορούσα να του δώσω να καταλάβει. Επειτα από είκοσι λεπτά τον έπεισα να πάμε στο μαγαζί με το 'Γύρο'. Μπαίνουμε μέσα λέγω καλημέρα παιδιά, αμέσως απάντησαν καλημέρα. Ηταν ένα ζευγάρι από τη Λήμνο και τη Ρόδο. Ρώτησα, υπάρχει Ελληνισμός, θέλω να γνωρίσω Ελληνες. Ο Κώστας από τη Ρόδο με πήρε και πήγαμε στην ελληνική εκκλησία κι από εκεί βήμα – βήμα προχώρησα».
Ο Λεωνίδας είπε «ξεκίνησα σαν πιατάς σ' ένα ελληνικό εστιατόριο στο Hartford μάζεψα μερικά χρήματα άνοιξα μία πιτσαρία και σιγά-σιγά μπήκα στα ακίνητα. Κράτησα την πιτσαρία 13 χρόνια και στη συνέχεια αγόρασα το μεγάλο το μαγαζί, το έφτιαξα σιγά σιγά και το έχω τώρα 15 χρόνια και να σκεφθείτε ότι πούλησα την πιτσαρία στα παιδιά από το 'Γύρο', δεν το περίμενα να έλθουν έτσι τα πράγματα».
Το «Lake View» είναι χωρητικότητας 350 ατόμων, η έξω βεράντα 400. Είπε ότι «έχουμε ποικιλία φαγητών Αμερικανικά, Ελληνικά, Ιταλικά, απ' όλα» και συμπλήρωσε «η δουλειά μας τον χειμώνα είναι πιο πολύ από το πανεπιστήμιο, το καλοκαίρι είναι από παντού».
Τον «Ε.Κ.» τον διαβάζει κάθε μέρα. Είπε πως «πηγαίνω σ' ένα από τα μαγαζιά που κυκλοφορεί εδώ και τον αγοράζω».
Για την επίσκεψη της υπουργού Λίνας Μενδώνη, είπε, «για μένα ήταν το καλύτερο δώρο που υπάρχει, πολύ χαρούμενος» και συμπλήρωσε «ήταν τιμή μου που ήλθε η Υπουργός».
Η σύζυγός του η Μαριάννα κατάγεται από το Μπεράτι ήλθε κι αυτή στην Αμερική μέσω του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Εχουν αποκτήσει δύο παιδιά ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, τον Χρήστο και την Βασιλική, η οποία σπούδασε Οικονομικά και ο Χρήστος κομπιούτερ.
Στη Βόρειο Ηπειρο πήγαινε τακτικά όσο ζούσε ο πατέρας του. Με παράπονο είπε «δεν έχω καλές αναμνήσεις. Οταν ήμουν εννιά χρονών πήραν τον πατέρα μου στη φυλακή. Ο δάσκαλος στο σχολείο με χτυπούσε γιατί το όνομά μου είναι Λεωνίδας».
Όταν τον ρωτήσαμε υπήρχαν καταδότες Ελληνες Βορειοηπειρώτες του καθεστώτος, απάντησε «πάρα πολλοί, κι ακόμα σήμερα εδώ στην Αμερική που τους βλέπω» και συμπλήρωσε «ο Θεός ας τους συγχωρήσει».
