Ύστερα από πολύ μόχθο και μεγάλη ικανοποίηση, με κύρια όπλα την Παιδεία και το Λόγο, οι Αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν έναν πολιτισμό καθαρά ανθρωπιστικό του οποίου ο ανθρωπιστικός πυρήνας αποτελεί τον πυρήνα όλων των πολιτισμών.
Άσκησαν έτσι δημιουργική επίδραση διαχρονικά, από την οποία τα νεότερα χρόνια προέκυψαν τα άλλα μεγάλα πνευματικά και πολιτικά κινήματα: ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και το παρακλάδι του ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός, με εμφανή και στα δυο αυτά κινήματα τα ζωτικά στοιχεία του Αρχαίου Ελληνικού Διαφωτισμού. Μηνύματα διαφωτιστικά, από τότε, διαποτισμένα με τα οικουμενικά-ανθρωπιστικά στοιχεία του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος εκπέμπουν συνεχώς από κάθε πνευματικό τους μετερίζι οι διανοούμενοι της Ευρώπης:
• Ο γνωστός σε όλο τον κόσμο ποιητής, δραματουργός και φυσιοδίφης, Γκαίτε θα διακηρύξει πως, αν ελπίζουμε εμείς να γίνουμε κάτι, αυτό θα το οφείλουμε στην επίδραση και στην έμπνευση της ένδοξης εποχής της αρχαίας Ελλάδας. Οι δρόμοι της παγκοσμιότητας, και σήμερα, όπως και χθες, καθώς και αύριο, περνούν από την Ελλάδα.
• Ο γνωστός φιλόσοφος, ποιητής και συγγραφέας, Νίτσε επισημαίνει: «Είναι διαπιστωμένη η προσπάθεια που κάνει, με πολλή δυσαρέσκεια, ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσε, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν και κατέληγε να μοιάζει με φτηνό αντίγραφο, με καρικατούρα».
• Και ο Βέρνερ Γιαίγκερ, από τους γονιμότερους ερμηνευτές του πνεύματος της ελληνικής κλασικής αρχαιότητας, τονίζει πως «η γνώση της ουσίας του ελληνικού μορφωτικού φαινομένου είναι απαραίτητος προυπόθεσις διά πάσαν περί αγωγής και Παιδείας γνώσιν και βούλησιν της σήμερον».
• Ακόμη και στη μακρινή Ιαπωνία ο γνωστός στους διεθνείς φιλοσοφικούς κύκλους Ιάπωνας καθηγητής της Φιλοσοφίας, Τeruo Suzuki, ζήτησε να τοποθετηθεί στον τάφο του, δίκην επιτυμβίου στήλης, στα ελληνικά, η επιγραφή: Εφιλοσοφούμεν Ελληνικώς.
Αυτό έγινε κατανοητό, σε ευρεία κλίμακα, από τα πιο δημιουργικά και προοδευτικά στοιχεία όλων των κοινωνικών τάξεων, «η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι», κατά τον Κολοκοτρώνη, που ζήτησαν καταφύγιο έξω από την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, ξαπλώθηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του τότε γνωστού κόσμου, στην Ευρώπη στην Ασία και στήν Αφρική, και δημιούργησαν εκείνο το ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Απόδημος Ελληνισμός, που υπήρξε, κατά κοινή ομολογία, ο κύριος εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Ελληνισμού. Παγκόσμιος Ελληνισμός, Εθνικοί Ευεργέτες και Δάσκαλοι του Γένους, ήταν έννοιες ταυτόσημες, πριν και μετά την Επανάσταση του 21.
Αυτόν δε τον τιμητικό τίτλο ο Απόδημος Ελληνισμός τον οφείλει βασικά, γιατί στήριξε την προσπάθειά στο γεγονός ότι πρόσφερε στο υπόδουλο Γένος, αρχικά, και στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος, στη συνέχεια, Παιδεία αληθινή, τη μόνη που, κατά τη διακηρυγμένη άποψη του Κοραή, εξασφαλίζει την αληθινή Ελευθερία, τόσο κατά την απόκτησή της, όσο και κατά τη διατήρησή της.
Αυτού του είδους την Παιδεία χρειαζόμαστε και σήμερα, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 21, προκειμένου ο απανταχού της γης Ελληνισμός να αποκτήσει ξανά τη συνείδηση της Οικουμενικότητας που άλλοτε είχε και να βγει από τα σημερινά αδιέξοδα. Υπάρχει σήμερα στον τόπο μας αυτή η δυνατότητα; Σε αυτό το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς. Έχω όμως υπόψη μου την άποψη του διεθνούς φήμης Έλληνα επιστήμονα, Βασίλειου Μαρκεζίνη, διατυπωμένη στο βιβλίο του «Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ», από το 2011-δηλαδή πριν από δέκα χρόνια-, σύμφωνα με την οποία «με τα ισχύοντα ευρωπαϊκά και ελληνικά πολιτικά δεδομένα, δεν υπάρχει ελπίδα να βγούμε από το αδιέξοδο». Την παραθέτω απλώς και αφήνω τον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του.
πηγη:proinoslogos.gr
