Έπαιξε το παιχνίδι του ο Ερντογάν και βγήκε πολλαπλά κερδισμένος. Δε χάλασε τις σχέσεις του με τη Ρωσία, δεν επέβαλε τις κυρώσεις εναντίον της, ανάλαβε τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ των αντιμαχομένων, τα εκατομμύρια Ρώσων τουριστών σπεύδουν στην Τουρκία, η χώρα του έγινε το καταφύγιο των Ρώσων ολιγαρχών. Οφέλη δηλαδή διπλωματικά και οικονομικά και αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας.
Με το να το παίξει σκληρός για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, κέρδισε μυστικές συμφωνίες από τις δυο αυτές χώρες που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας του, πέτυχε τη συνάντηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάϊντεν, ο οποίος ξέχασε και τους S400 και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία και του υποσχέθηκε την πώληση νέων πολεμικών αεροσκαφών και αναβάθμιση άλλων.
Αντίθετα, ο δεδομένος πρωθυπουργός μας, ο οποίος υπερηφάνως δηλώνει ότι τάχθηκε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, τι κέρδισε; Πέραν των προσωπικών επαίνων και κάποιες δηλώσεις επαμφοτερίζουσες, τι ουσιαστικό απεκόμισε από την προσωπική πολιτική που εφάρμοσε; Δυστυχώς, τίποτα. Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Κύπρος…
Αν η Τουρκία βρισκόταν στη θέση της Ελλάδος, φαντάζεστε ποια πολιτική θα ακολουθούσε; Θα πρότασσε την κατοχή στην Κύπρο και δεν θα συντασσόταν ανεπιφύλακτα με τους Δυτικούς δήθεν συμμάχους, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα. Τόσο η Κύπρος, όσο και η Ελλάδα βγήκαν από όλη αυτή την υπόθεση ζημιωμένες.
Δεν είναι επιτρεπτό στα μεγάλα διεθνή προβλήματα ο πρωθυπουργός, ο κάθε πρωθυπουργός, να ασκεί προσωπική πολιτική, χωρίς προηγουμένως ενδελεχή μελέτη των συνεπειών μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Έτσι, με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία εξέθεσε τη χώρα σε μεγαλύτερους κινδύνους.
Πιστεύει κανείς πραγματικά ότι η Τουρκία τα όπλα που θα πάρει από τις ΗΠΑ δε θα τα στρέψει εναντίον της χώρας μας; Πιστεύει κανείς ότι σε περίπτωση έμπρακτης αμφισβήτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, θα σπεύσουν οι ΗΠΑ σε βοήθειά μας ή έστω σε αποτροπή της οποιασδήποτε επιθετικής ενέργειας της Τουρκίας;
Επείγουσα λοιπόν είναι η ανάγκη δημιουργίας ενός συμβουλίου εθνικής ασφαλείας, κάτι που επανειλημμένα έχουμε επισημάνει και φαίνεται ότι κανένας δεν ακούει, επειδή προτιμά να ασκεί, ακόμα και σε αυτά τα σοβαρότατα εθνικά θέματα, προσωπική πολιτική. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι το να δίνεις απλόχερα ό,τι σου ζητούν οι σύμμαχοι, δεν είναι το πιο σοφό ούτε και εξασφαλίζεται με αυτόν τον τρόπο το εθνικό συμφέρον.
Ανδρέας Κατσούρης / Πρωινος Λογος
