Σχολιάζοντας την ανάρτηση του δημοσιογράφου Aleksander Cipa: «Vajzat e Poliçanit që vijnë nga Athina në kalanë e këngës» - «Τα κορίτσια της Πολύτσανης που έρχονται από την Αθήνα στο Κάστρο του Τραγουδιού.»
Εκ πρώτης όψεως θαρρείς ότι πρόκειται για ένα κολακευτικό αφιέρωμα στο περίφημο πολυφωνικό συγκρότημα «Ισοκράτισσες», που τα τελευταία χρόνια μας έχουν κάνει πραγματικά υπερήφανους με τις σπουδαίες ερμηνείες και εμφανίσεις τους σε διάφορες εκδηλώσεις ανά την υφήλιο.
Ας ρίξουμε μια προσεκτική ματιά στα όσα γράφει ο συγκεκριμένος «φωστήρας» της αλβανικής δημοσιογραφίας.
Διατυπώνει: «Αυτές έχουν δημιουργήσει ένα πολυφωνικό σχήμα bilingual», δηλαδή δίγλωσσο. «Είναι Αλβανοί πολίτες, Ελληνικής εθνικότητας».
Του υπενθυμίζουμε ότι η γλώσσα των μελών του συγκεκριμένου συγκροτήματος είναι η μητρική τους γλώσσα,η ελληνική. Το γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις που ερμηνεύουν τραγούδια και σε κάποια άλλη γλώσσα, όπως στην αλβανική, όχι μόνον δεν τις καθιστά δίγλωσσες, αλλά τις τιμά για το ελεύθερο πνεύμα τους. Είναι απελευθερωμένες από ταμπού και προκαταλήψεις. Άλλωστε δεν είναι μόνον Αλβανοί πολίτες, αλλά και Έλληνες πολίτες, Ευρωπαίες.
Συνεχίζει ο δημοσιογράφος: «Μοιράζονται διάφορες δουλειές και επαγγέλματα, δεν ηγείται καμία του σχήματος και τον ελεύθερο χρόνο ασχολούνται με το τραγούδι» (Λες και δεν έχουν άλλη δουλειά).
Ο δημοσιογράφος αν δεν γνωρίζει, ρωτάει. Σχεδόν όλα τα κορίτσια του συγκεκριμένου ομίλου, είναι απόφοιτες Ελληνικών Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, ασχολούνται μεθοδικά με το πολυφωνικό τραγούδι, ηγείται του σχήματος η καταξιωμένη εργάτρια της δημοτικής μουσικής παράδοσης, η κ. Άννα Κάτση και μετρούν στο ενεργητικό τους άπειρες εμφανίσεις, όχι μόνο στις σκηνές της Ελλάδας, αλλά και πιο πέρα: Στην Ευρώπη και την Αμερική. Φυσικά , πολύτιμη στην εξέλιξη τους και η συμβολή των γονέων τους, όπως ο Κώστας και Πολυξένη Ίσου, ο Χρήστος και Ηλέκτρα Τσελίκη, οι οποίοι είναιάριστοι γνώστες της Πωγωνίσιας πολυφωνικής παράδοσης
«Επέλεξαν να εμφανιστούν στη σκηνή του λαογραφικού φεστιβάλ Αργυροκάστρου με Λιουντζιώτικη παραδοσιακή στολή». Προφανώς, ο κύριος ή δεν γνωρίζει ή κάνει πως δεν γνωρίζει ότι η παραδοσιακή ενδυμασία των περισσότερων χωριών του Πωγωνίου που ανήκει στην Αλβανική επικράτεια, είναι σχεδόν ίδια με αυτή της Λιούντζης. Οι στολές λοιπόν, που φορούσαν τα κορίτσια ήταν Πωγωνίσσες, Πολυτσανίτισσες, κληρονομημένες με ευλάβεια από γενιά σε γενιά.
Παρόλα αυτά, θα αγνοούσαμε τα προαναφερθέντα αν δεν διακρίναμε στην τελευταία παράγραφο του συγκεκριμένου κειμένου μία αδιανόητη τοποθέτηση. («Gjirokastra në këto ditë ka madhështinë e shpirtit real të saj për të eklipsuar me fuqinë e artit popullor shqiptar, gjuhë dhe talente të ardhur nga etni dhe popuj të tjerë.») «Το Αργυρόκαστρο αυτές τις μέρες έχει το μεγαλείο της δικής του ψυχής, ώστε με την δύναμη της δημοτικής Αλβανικής τέχνης, να επισκιάζει γλώσσες και ταλέντα που κατέφθασαν από άλλα έθνη και λαούς.»
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, οι διαφορετικές παραδόσεις, μουσική, τέχνη ή κουλτούρες των λαών, όχι μόνο δεν επισκιάζουν η μία την άλλη, αλλά συμπληρώνουν, εμπλουτίζουν και συμβιώνουν από κοινού. Ακόμα περισσότερο όταν γίνεται λόγος για την πολυπολιτισμική κοινωνία της περιοχής του Αργυρόκαστρο, όπου Έλληνες και Αλβανοί συμβιώνουν αρμονικά ανά των αιώνων, με πολλά κοινά στοιχεία, μεταξύ των οποίων, το πολυφωνικό τραγούδι, αποτελεί το ηχηρό σημείο σύγκλισης.
Θεωρούμε λυπηρό γεγονός τη διατύπωση τέτοιων απόψεων, με υπονοούμενα και μισές αλήθειες.
Η σωστή δημοσιογραφία έρευνα, διασταυρώνει και μετά διατυπώνει άποψη.
Αλκιβιάδης Νταλές
