Οδηγούμαστε σε διπλές αποτυχίες, άσχετα αν κάποιοι τις ωραιοποιούν, με εμφανείς επιπτώσεις στο άμεσο μέλλον.
Σε ένα νέο αναγνωρίσιμο εθνικό καμπανάκι κινδύνου.
Στην Αλβανία που έγιναν πρόσφατα οι εκλογές, οι επαΐοντες γνωρίζουν τα τραγικά αποτελέσματα παρά την εκλογή του φίλου Βαγγέλη Ντουλε.
Και στην Κύπρο που θα γίνουν σύντομα με χίλιες δύο παγίδες να την περικυκλώνουν από παντού.
Στο μαλακό υπογάστριο μας λοιπόν δεν είναι το αποτέλεσμα που τρομάζει, αλλά η τεράστια αποχή των Ελλήνων.
Στην Αλβανία υπήρξαν χωριά καθαρά ελληνικά που ψήφισε μόνο το 12%, ενώ στην Κύπρο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν επίσης μεγάλη αποχή.
Σε μια περίοδο εθνικής κρίσης και ταυτότητας, οι απέχοντες δεν μπορεί να κατηγορηθούν. Οι πολίτες αναζητούν ένα εύκολο στρατηγικό διέξοδο.
Στα Τίρανα η αυτοδυναμία και η επανεκλογή του Έντι Ράμα είναι γεγονός, παρά τις πληροφορίες ότι το Δημοκρατικό Κόμμα θα επέλεγε την «μη αναγνώριση των αποτελεσμάτων».
Σε μια πρώτη πάντως ανάγνωση, οι πάγιες πολιτικές επιρροές γεωγραφικά, διατηρούνται στη χώρα, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα να έχει προβάδισμα στο Νότο, ενώ η αντιπολίτευση στο Βορρά.
Μια αντιπολίτευση που μάλλον έπεσε σε ύπνο και μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήθελε να δει την πραγματικότητα.
Ο Έντι Ράμα έχει κτίσει με προσοχή το πολιτικό του μέλλον. Από την εποχή που ως Δήμαρχος των Τιράνων προχώρησε σε ριζοσπαστικές διαμορφώσεις και χρωματισμούς των κτηρίων της αλβανικής πρωτεύουσας.
Οι παρεμβάσεις του, ως καλλιτέχνης, δεν διέπονταν από την πολιτική ορθότητα ή τον πολιτικό «αμοραλισμό» των αντιπάλων του.
Όσο για τον τρόπο που διεξήχθησαν οι εκλογές αυτές, δεν θα πρέπει να προβληματίζει όσους τουλάχιστον γνωρίζουν την γειτονική χώρα και έχουν ζήσει σε αυτή.
Από το 1990 οι πολιτικές αντιπαραθέσεις είχαν τα γνωρίσματα ενός συγκεντρωτικού και αυταρχικού συστήματος, που προσπαθεί να στηρίξει έναν υποτυπώδη διάλογο και σχέση μεταξύ πολιτών και εξουσίας.
Αποφεύγω να χαρακτηρίσω αυτήν την προσπάθεια για να δώσω την ουσιαστική σημασία των αποτελεσμάτων.
Ένα νέο Κράτος όπως η Αλβανία, με ένα σύστημα που δημιουργήθηκε εν πολλοίς με την ανοχή και την καθοδήγηση, από το 1990 και εντεύθεν, δυτικών δυνάμεων, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και να εξελιχθεί διαφορετικά.
Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι στην Ελλάδα από το 1844 και για ογδόντα χρόνια περίπου, οι ψηφοφόροι δεν χρησιμοποιούσαν ψηφοδέλτια, αλλά τα σφαιρίδια, μικρές σφαίρες φτιαγμένες από μολύβι.
Στη μια κάλπη στα δεξιά, η οποία ήταν βαμμένη λευκή (έπεφτε η θετική ψήφος) και στην αριστερή, η οποία ήταν βαμμένη μαύρη, έπεφτε η αρνητική. Έτσι προέκυψε το «Τον Μαύρισα!».
Τα αναφέρω ενδεικτικά για να υπογραμμίσω ότι το πρώτο ζητούμενο στη γειτονική μας Αλβανία είναι η ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών που εκ των πραγμάτων δεν ταυτίζεται ούτε με την ψήφο αντίδρασης ούτε με την ψήφο πιέσεων και αθέμιτων επιρροών.
Η διαμόρφωση αυταρχικών συστημάτων δεν μετεξελίσσεται χωρίς κορεσμό η «εξέγερση».
Η Αλβανία πρέπει να διαμορφώσει θεσμούς και αναπτυγμένο σύστημα.
Μια κοινωνία με εμπνευσμένους πολίτες, που να θέλουν να μείνουν και όχι να φύγουν από τη χώρα.
Η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές της Κυριακής ήταν κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες από τις τελευταίες εκλογές αλλά και η μικρότερη σε περιοχές της εθνικής μας μειονότητας.
Μειονότητα που έχει πλήρως συρρικνωθεί στα πλαίσια της ύπαρξης.
Μια πρωτοφανής κάμψη που δεν δικαιολογείται, βεβαίως, από την επιβολή του μέτρου της καραντίνας.
Κάμψη της οποίας η τροχιά φαίνονταν από καιρό, όπως ακριβώς φαινόταν και η δική μας πλημμελής υποστήριξη.
Ο αποχρωματισμός και η εθνική απονεύρωση που μεγαλώνει, χρόνο με το χρόνο, πρέπει να μας ανησυχεί και ίσως κάτι ακόμα περισσότερο.
Νικόλαος Δ. Κανέλλος
Πρέσβης επί τιμή - Πρώην Πρεσβευτής της Ελλάδας σε Κόσοβο, Σλοβακία, Βιετνάμ Αζερμπαϊτζάν - Αντιπρόεδρος ΕΙΠΔ
huffingtonpost.gr
