Αφορμή για να επανέλθω στην υπόθεση του δρόμου της Λεσινίτσας από τα Βρυσερά της Άνω Δρόπολης, διαμέσου του Κρα, έγιναν κάποιες δραστηριότητες από τους νέους της Λεσινίτσας, όχι μόνο να μνημονεύσουν προσωπικότητες που είχαν θυσιαστεί για το χωριό και την περιοχή τους, αλλά διεύρυναν και το περιεχόμενο, ώστε πολλές οικογένειες που αναγκάστηκαν να αποδημήσουν, συνειδητοποιώντας ότι ο εύκολος «εμπλουτισμός» (ο οποίος τους παρέσυρε στην ξενιτιά) δεν βρίσκεται παρά στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, να ενθαρρυνθούν για επιστροφή.
Η σύνδεση της Λεσινίτσας λοιπόν με την Άνω Δρόπολη, εννοείται εν συνεχεία με την Δρόβιανη και μέχρι τον κεντρικό δρόμο της Δίβρης, θα δώσει τη δυνατότητα σε όλη αυτή την περιοχή να αναγεννηθεί πιο γρήγορα και από τις πεδινές περιοχές.
Δεν ήταν όμως θέλημα Θεού να γίνει μέχρι τώρα, καθώς αν και προσφέρθηκαν δύο επενδυτές προς χρηματοδότηση, η μεν Ευρώπη ή η Κύπρος, με 400.000.000 δραχμές, οι Έπαρχοι της περιοχής μας αρνήθηκαν αυτό τον δρόμο, καθώς διεκδικούσαν τον δρόμο από την Λιβαδειά και Γράβα, προς Πόβλα της Ελλάδας. Οπότε άγνωστη και η τύχη των 400.000.000 χρημάτων. Το 2003 ο δρόμος επανήλθε στο προσκήνιο, καθώς είχε αναλάβει την χρηματοδότηση με 625.000 Ευρώ η μη κυβερνητική οργάνωση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Δεν θα σχολιάσω το γεγονός για το αν ξοδεύτηκαν τα χρήματα και πως, καθώς έγιναν μεν κάποιες χωματουργικές εργασίες, αλλά για μια διάβαση από το Κρα μέχρι τη Λεσινίτσα, μάλλον μόνο καλοκαιρινή διάβαση.
Ο δρόμος όμως, για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω, για την επαναφορά του ενιαίου της Ε.Ε. Μειονότητας και την αναγέννηση της περιοχής, ώστε να αρχίσει και η επιστροφή των κατοίκων, πρέπει να επανέλθει ξανά στο προσκήνιο.
Επειδή από το 1960 μέχρι το 2001 που συνταξιοδοτήθηκα, είχα οργώσει σταυρωτά και ανακατωτά όλη την Περιφέρεια των Αγίων Σαράντα, υπόψη τις καλύτερες εντυπώσεις και για τους κατοίκους της, όπως ασχολούμουν επίμονα με τα καθήκοντα της υπηρεσίας μου, νοιαζόμουν και για το τι πρόσφεραν αυτές οι περιοχές για την ανάπτυξή τους, ώστε να συγκρατούσαν τον πληθυσμό να μη μεταναστεύσει. Μάλιστα την περίοδο που ήμουν Υπεύθυνος της Εφορίας Αρχαιοτήτων, οπότε είχα υπό την δικαιοδοσία και την αρχαία πόλη του Βουθρωτού, ένας τουριστικός πράκτορας από το Τεπελένι ανέμενε τουρίστες από την Αγγλία και τους συνόδευε στα δύσβατα βουνά και φαράγγια της πατρίδας του.
Καμιά σύγκριση με τα βουνά της περιοχής του Θεολόγου, με τα κρυστάλλινα νερά και το δάσος, επίσης με τα κτηνοτροφικά προϊόντα και την μελισσοκομία, με τα φαρμακευτικά φυτά, τον καθαρό αέρα, το χιόνι, το κυνήγι, την παραδοσιακή κουζίνα κ.α. αναγκαία συστατικά στοιχεία για την ανάπτυξη του ορεινού τουρισμού, χειμώνα και καλοκαίρι. Καμιά σύγκριση με τις αρχαιότητες, με τις εκκλησίες και τα Μοναστήρια, τα οποία σε συνδυασμό και με αυτά της αμέσως Άνω Δρόπολης ή των άλλων χωριών της επαρχίας, υπερβαίνουν τα όρια των συνόρων, ώστε οι τουρίστες από την άλλη πλευρά να ανεβαίνουν και στα χωριά της περιοχής ή αντιστρόφως οι τουρίστες που επισκέπτονται τις περιοχές μας να περνούν κατευθείαν στα από κει χωριά των συνόρων.
Ο δρόμος λοιπόν, το επαναλαμβάνω, πρέπει να έρθει ξανά στο προσκήνιο. Αν μοιάζει δύσκολο για τους δύο Δημάρχους των όμορων δημαρχείων, δεν πρέπει να μείνει εκτός κάδρου η εκπροσώπηση των νέων της περιοχής του Θεολόγου και της περιοχής της Άνω Δρόπολης. Οπότε χρειάζεται από κοινού συντονισμός για επαφές, όχι μόνο με βουλευτές και κυβερνητικούς παράγοντες που οργώνουν τα χωριά μας για ψηφοθηρία, αλλά και με ευρωβουλευτές, οι οποίοι γνωρίζουν πώς να εντάξουν το έργο αυτό σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Είμαι βέβαιος ότι αν υπάρξει μια συντονισμένη κινητοποίηση θα υπάρξει και θετικό αποτέλεσμα.
Τηλέμαχος Λαχανάς / lesinitsa.gr
