«Η Γενοκτονία των Ποντίων ήταν ένα μεθοδικά μελετημένο σχέδιο διωγμών, βασανιστηρίων, δολοφονιών, καταστροφών, λεηλασιών και εκτοπισμών που πραγματοποιήθηκαν με έναν αδιανόητο κυνισμό», ανέφερε ο α΄ αντιπρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης στην ειδική συνεδρίαση που έλαβε χώρα στην Ολομέλεια για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Πατρίδα μ' αραεύω σε,
Άμον καταραμένος,
Σα ξένα είμαι Έλληνας,
Και σην Ελλάδαν ξένος".
Πριν από έναν αιώνα και τρία χρόνια, ένα από τα πιο πολύτιμα κύτταρα του Ελληνισμού κατέληξε να ξεριζωθεί βίαια και στη συνέχεια να βιώσει την ξενιτιά από όπου κι αν πέρασε.
103 χρόνια μάς χωρίζουν από ένα εκ των ειδεχθέστερων μαζικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού.
Μιας σαρωτικής και αρρωστημένης έμπνευσης που εφήρμοσαν αρχικά οι Νεότουρκοι και ολοκλήρωσε στη συνέχεια ο Κεμάλ...
Η γενοκτονία των Ποντίων ήταν μια αντίστοιχη "τελική λύση", ένα μεθοδικά μελετημένο σχέδιο διωγμών, βασανιστηρίων, δολοφονιών, καταστροφών, λεηλασιών και εκτοπισμών που πραγματοποιήθηκαν με έναν αδιανόητο κυνισμό.
Το αποτέλεσμα της θηριωδίας αυτής ήταν μια ανεπανόρθωτη ανθρωπιστική καταστροφή που μέτρησε περί τις 353.000 απώλειες ανθρώπινων ψυχών.Ένας ασύλληπτος αριθμός θυμάτων, που καταδικάστηκαν είτε να πεθάνουν μαρτυρικά, είτε να ζήσουν μια ζωή φρικτή και ρημαγμένη... Ανυπολόγιστες ήταν και οι απώλειες που εντάχθηκαν σ'ένα ευρύτερο πλαίσιο αφανισμού του ελληνικού στοιχείου της Ανατολής.
Ωστόσο έως σήμερα, το επίσημο τουρκικό κράτος εξακολουθεί να αρνείται τη γενοκτονία και με απύθμενο θράσος την κατατάσσει στην κατηγορία των "παράπλευρων απωλειών" μιας ταραγμένης εποχής...
Αυτό φυσικά δεν εντυπωσιάζει κανέναν, δεδομένου ότι η Τουρκία τηρεί διαχρονικά μια πάγια και συνεπή γραμμή άρνησης των εγκλημάτων της, όπως ακριβώς και στις αντίστοιχες σφαγές και τους διωγμούς των Μικρασιατών, των Αρμενίων και πιο πρόσφατα των Κυπρίων.
Στο ίδιο μοτίβο εξακολουθεί να κινείται έως και σήμερα, με απειλές, με λεονταρισμούς, αλλά και με τον Δούρειο Ίππο των μεταναστευτικών κυμάτων που στέλνει στα σύνορά μας. Πρόκειται για τα παλιά, γνωστά τερτίπια των γειτόνων μας, τα οποία -όπως αποδείχθηκε τα τελευταία χρόνια- πέφτουν πλέον θεαματικά στο κενό, χάρη στην αλύγιστη στάση της ελληνικής Κυβέρνησης.
Από την άλλη, στην σκακιέρα τής εξωτερικής πολιτικής, οι κατά καιρούς προσφυγές μας στη διεθνή κοινότητα έχουν συναντήσει ποικίλες αντιδράσεις. Στα θετικά μπορούμε να πιστώσουμε την αναγνώριση της γενοκτονίας από την Αρμενία, την Κύπρο, την Σουηδία, από εννέα πολιτείες της Αμερικής, από τμήματα του Καναδά και από ορισμένες ομοσπονδιακές ενότητες της Ρωσίας, καθώς και από την Ολλανδία, την Αυστρία, την Νότιο Αυστραλία και την Νέα Νότια Ουαλία. Στον αντίποδα της αναγνώρισης αυτής βρίσκεται δυστυχώς η ολομέλεια του δικού μας Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όταν προ ετών η απόπειρα αναγνώρισης τής Γενοκτονίας καταψηφίστηκε θεαματικά...
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο -που προφανώς βασίζεται και σε άλλα ιδιοτελή κίνητρα- πιστεύω πως είναι καιρός να ενταθεί ακόμα περισσότερο η δική μας προσπάθεια αναγνώρισης της Γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού. Βεβαίως, είναι σαφές και αυτονόητο ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα τους ισχύοντες συσχετισμούς δυνάμεων σε μια παγκόσμια εξίσωση συμφερόντων.
Μπορούμε ωστόσο να εκμεταλλευτούμε τις εξελίξεις, προωθώντας τα δικά μας δίκαια.
Καταρτίζοντας μια ενιαία και συμπαγή πρόταση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, αλλά και των συνολικών απωλειών του Ελληνισμού, εκτιμώ πως στην παρούσα φάση μπορούμε να αξιώσουμε την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
Γιατί εάν δεν το παλέψουμε εμείς, κανείς δε θα το κάνει για εμάς. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η ενότητα απέναντι σε αυτό το κοινό, δίκαιο αίτημα.Είναι αναγκαία μια μνήμη ζωντανή και γόνιμη. Και ένα ομόθυμο πείσμα για αγώνα που θα φέρει τη δικαίωση των προγόνων μας.
Ας είναι λοιπόν η σημερινή μέρα, όχι απλά μια επέτειος αλλά μια αφορμή για ενωτική δράση. Τώρα είναι η ώρα για μια συλλογική, εθνική προσπάθεια. Με σύνεση, συνεννόηση και συναίνεση. Γιατί όλοι μαζί οφείλουμε να σταθούμε όρθιοι και περήφανοι μπροστά στην Ιστορία μας. Το χρωστάμε στις γενιές που μαρτύρησαν, το χρωστάμε στις πατρίδες που δε λησμονήσαμε, αλλά και στο μέλλον αυτού του τόπου.
