Τα κομμουνιστικά συστήματα εστήριξαν εν πολλοίς την επιτυχία τους στην λεγομένη τακτική της «σαλαμοποιήσεως». Της σταδιακής δηλαδή προσεγγίσεως προς τον αντικειμενικό σκοπό δια του κατακερματισμού του σε μικρότερους στόχους, τους οποίους επετύγχανον τον ένα μετά τον άλλον, με υπομονή και σταθερότητα. Ο αντίπαλος συνήθως δεν ανησυχούσε θεωρώντας αμελητέα τα βήματα των κομμουνιστών, μέχρις ότου αυτοί είναι προσεγγίσει τόσο τον σκοπό τους που πλέον δια της βιαίας βαρβαρότητος που τους διακρίνει έκαναν το τελευταίο καθοριστικό βήμα. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα, συνήθως τους έπιανε βιασύνη και ανελάμβαναν προώρως την τελική ενέργεια, οπότε και απετύγχανον. Οι καλύτεροι μαθητές αυτής της πρακτικής είναι οι Αλβανοί, οι οποίοι μάλιστα ουδέποτε υπέπεσαν στο σφάλμα το οποίο επισημάναμε. Απεναντίας με ιδιαίτερη πονηρία απεκόμμισαν ό,τι οφέλη μπορούσαν από τους Ρώσσους και τους Κινέζους, τους οποίους εν συνέχεια απέπεμψαν κακήν κακώς. Τα διδάγματα όμως έμειναν. Και οι Αλβανοί τα εφαρμόζουν με συνέπεια με ένα διττό στόχο. Την δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας» και την εξάλειψη «εμποδίων», το σημαντικώτερο από τα οποία είναι η ελληνική μειονότης της Βορείου Ηπείρου,
Γνωρίζοντας την τακτική των Τιράνων, αντιλμβανόμεθα ότι δεν πρέπει να αδιαφορούμε για κινήσεις όπως η προχθεσινή του Πρωθυπουργού του Κοσσυφοπεδίου Αλμπίν Κούρτι, ο οποίος παρουσίασε τον χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας» στον οποίον περιελαμβάνονταν εδάφη της Ηπείρου, αλλά και η Κέρκυρα. «Υπερβολές» θα έλεγε κάποιος. Πολύ φοβούμεθα όμως ότι ότι αυτός ο κάποιος είναι το ελληνικό Κράτος το οποίο υπνώτει προ πραγματικών απειλών. Διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι οι σχέσεις μας με την Αλβανία «βαίνουν καλώς» και θέλει να πιστεύει ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι ασήμαντο γεωπολιτικό μέγεθος. Υπάρχουν μάλιστα και κάποιοι οι οποίοι πιστεύουν ότι αναγνωρίζοντάς το ως κρατική οντότητα, θα βελτιώσουμε περαιτέρω τις σχέσεις μας με το αλβανικό στοιχείο. Στην πραγματικότητα όμως, ο άξων Τιράνων-Πρίστινας θα έχει καταγάγει μια ακόμη επιτυχία, θα έχει επιτύχει έναν ακόμη στόχο και θα βαδίζει προς τον επόμενο. Που είναι η πλήρης αδρανοποίησις της Ελλάδος, ώστε οι Βορειοηπειρώτες να μην έχουν ερείσματα στο εθνικό κέντρο και να αφομοιωθούν ή να εξαλειφθούν. Θα ακολουθήσει βεβαίως η διεκδίκησις της Ηπείρου με άξονα τις διεκδικήσεις των Τσάμηδων και μετά και η Κέρκυρα, όπως μας επληροφόρησε εσχάτως ο κ. Κούρτι.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι η διατάραξις των σχέσεων μας με την Σερβία, που θα είναι συνέπεια ενδεχομένης αναγνωρίσεως του Κοσσυφοπεδίου, είναι η μικρότερη από τις συνέπειες μιας τέτοιας κινήσεως. Οι σχέσεις μας με την Σερβία ούτε είναι, ούτε ποτέ υπήρξαν αγαστές. Εσχάτως μάλιστα το Βελιγράδι διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς την σφαίρα της τουρκικής επιρροής. Δεν θεωρούμε λοιπόν ότι η όποια απόφασίς μας για το Κοσσυφοπέδιο θα πρέπει να επηρεάζεται από σκέψεις περί του πώς θα το δουν οι Σέρβοι. Το μόνο ζήτημα είναι ότι την τακτική των Τιράνων για εξάλειψη της Βορειοηπειρωτικής μειονότητος, ακολουθεί και η Πρίστινα όσον αφορά στην σερβική μειονότητα του βορείου Κοσσυφοπεδίου. Το Βελιγράδι όμως δεν φαίνεται να κατανοεί ότι υπάρχει σύμπτωσις συμφερόντων. Παραμένοντας αποστασιοποιημένο από την Αθήνα, δεν ακολουθεί τακτική ηπίας προσεγγίσεως, αλλά κάνει κάτι χειρότερο. Αρχίζει με μιαν επιθετική ρητορική για να υποχωρήσει εν τέλει με «την ουρά κάτω από τα σκέλια». Έτσι ελειτούργησαν άλλωστε οι Σέρβοι κατά τον πόλεμο της διαλύσεως της Γιουργκοσλαβίας και για αυτό ηττήθησαν κατά κράτος.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να κάνουμε μιαν αναδρομή για να υπογραμμίσουμε την πολιτική οξυδέρκεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος δεν έπεσε στην παγίδα της προτάσεως του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για ταυτόχρονη εισβολή και διαμελισμό των Σκοπίων. Όποιος γνωρίζει τους Σέρβους ήταν βέβαιος ότι θα μας άφηναν εκτεθειμένους, μπορεί να μας κατηγορούσαν κιόλας για παραβίαση της κυριαρχίας των Σκοπίων (τα οποία αυτοί και οι Ρώσσοι ήσαν οι πρώτοι ανεγνώρισαν και μάλιστα σαν «Μακεδονία»). Και οι πληροφορίες μάλιστα τόσο των διπλωματικών όσο και των μυστικών υπηρεσιών μας επιβεβαίωναν αυτές τις εκτιμήσεις. Το αναφέρουμε αυτό, διότι κάποιοι εξακολουθούν να ελεεινολογούν την τότε ελληνική Κυβέρνηση για την τακτική της, χωρίς να έχουν πλήρη εικόνα της καταστάσεως ή γνώση των βαλκανικών ιδιαιτεροτήτων.
Το ζήτημα όμως, όσον αφορά στους Αλβανούς και το Κοσσυφοπέδιο, είναι πολύ σοβαρότερο και καθαρά ελληνικό. Αν θέλουμε να το κατανοήσουμε αρκεί να αποτυπώσουμε την κατάσταση όπως έχει εξελιχθεί από τότε που η Αλβανία απετίναξε τα δεσμά του κομμουνισμού. Η κατάστασις των Βορειοηπειρωτών, όχι μόνο ουδόλως εβελτιώθη, αλλά απεναντίας κατέστη πολύ πιο επισφαλής. Πολλές περιουσίες στις αναπτυσσόμενες περιοχές των Αγίων Σαράντα έχουν αρπαγεί από το καθεστώς Έντι Ράμα, εκκλησίες έχουν κατεδαφισθεί, οι δε διώξεις συνεχίζονται κατά τρόπο απροσχημάτιστο με κορυφαία περίπτωση την δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα από τα όργανα του αλβανικού καθεστώτος. Είχε προηγηθεί μια εγκατάλειψις της μειονότητος. Επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, σταμάτησε η υποστήριξις προς τα κόμματα των Βορειοηπειρωτών και τους «συνεστήθη» να ενταχθούν σε αλβανικά κόμματα. Διεκόπη κάθε στήριξις προς τους Βορειοηπειρώτες που ζουν στην Ελλάδα, ώστε να πηγαίνουν να ψηφίζουν στις αλβανικές εκλογές. Ολίγα λεωφορεία διετίθεντο για την μεταφορά τους. Εδώ και χρόνια όμως αυτό έχει σταματήσει. Έτσι η πολιτική επιρροή της μειονότητος περιορίσθηκε σημαντικά. Στο ζήτημα της οριοθετήσεως θαλασσίων ζωνών, οι Αλβανοί υπαναχώρησαν. Η δια των Τσάμηδων διεκδικήσεις ελληνικών εδαφών συνεχίζονται και τώρα μπαίνει και το Κοσσυφοπέδιο στον χορό των προκλήσεων κατά της Ελλάδος. Η οποία δυστυχώς εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την κατάσταση κατά φοβικό τρόπο, που δημιουργεί τις συνθήκες για περαιτέρω υποχωρήσεις. Και τούτο δείχνει όχι μόνον αδυναμία κατανοήσεως της πρωτογόνου πολιτικής σκέψεως των Αλβανών, αλλά και αδυναμία αντιλήψεως των αμερικανικών σχεδίων για την περιοχή. Αλλά δυστυχώς τέτοιες αδυναμίες παρουσιάζει η πολιτική μας γενικώτερα. Και όχι μόνον στα Βαλκάνια...
Ευθύμιος Πέτρου / Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ
