Διακυμάνσεις και ταλαντεύσεις έχουν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες οι σχέσεις της Ε. Ε. Μειονότητας με τις αλβανικές κυβερνήσεις. Και σ' ένα καιρό που μιλάμε για κατάρρευση ενός καθεστώτος αγρίου, αθεϊστικού, δικτατορικού που δε σέβονταν δικαιώματα και ελευθερίες και την αντικατάστασή του με ένα δημοκρατικό καθεστώς που ανήγγειλε πως θα εφαρμόσει την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα. Κι όταν μιλάμε για σχέσεις εννοούμε την εφαρμογή των δικαιωμάτων που απορρέουν από τις σχέσεις αυτές.
Διαψεύστηκε η Ελληνική Κοινότητα με τις δεσμεύσεις της νέας τάξης πραγμάτων. Με τις φανφάρες και αγγελίες των εκάστοτε αλβανικών κυβερνήσεων. Πιέσεις, άγριες βίαιες πράξεις, ξυλοδαρμοί, λεηλασίες, συλλήψεις, δικαστήρια και φυλακίσεις και μέχρι εν ψυχρώ δολοφονίες. Αυτά ήταν τ' αποτελέσματα των δεσμεύσεων. Τα «αγαθά» των αναγγελιών που κέρδισε.Κι όλα ξεκίνησαν όχι με την εμφάνιση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αλλά με την δύναμη που κέρδισε η Ομόνοια, με την άπλα, το κύρος και ιδίως με τους στόχους της που άρχιζε να βάζει σε εφαρμογή.
Άρχισαν οι εντάσεις. Αποκλείεται η οργάνωση της Ομόνοιας (αν και πολιτικο-κοινωνική) από τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1992 με την αφαίρεση του δικαιώματος ν΄ αναγνωριστεί ως εκλογικό υποκείμενο. Στο μικροσκόπιο η κάθε κίνηση των ηγετών, βουλευτών και εκλεγμένων αντιπροσώπων της οργάνωσης των Ελλήνων της Αλβανίας. Πιέσεις παντού.
Ας αναφερθούμε μόνον σε ένα διάστημα τριών μηνών του 1993:
13 Αυγούστου 1993, η αστυνομία τρομοκρατεί και ξυλοκοπά κατοίκους στη Φοινίκη και Μεσοπόταμο. Δεκάδες τραυματίες. Απειλείται με σύλληψη ο βουλευτής Θ. Μήτσιος. Στη Χιμάρα αρπάζουν και ξυλοκοπούν ηγετικά μέλη της Ομονοίας.
27 Αυγούστου 1993, οι δυνάμεις της δημόσιας τάξης του Δελβίνου, προτού σβήσει ο απόηχος της Φοινίκης και Μεσοποτάμου, χτύπησαν στο Αλύκο. Ζητούσαν ελληνικές σημαίες. Οι Αλυκιώτες μπήκαν μέσα στο μαγαζί και τους αφόπλισαν. Έφυγαν με την ουρά στα σκέλια φοβερίζοντας πως θα ξανάρθουν. Μια βδομάδα αργότερα ξυλοκόπησαν άγρια κάτοικο στο Μεσοπόταμο.
Αρχές Οκτωβρίου: Απαγόρευση της διδασκαλίας της μητρικής γλώσσας στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου στις πόλεις Αγ. Σαράντα, Δέλβινο, Αργυρόκαστρο και τα χωριά με μεικτό πληθυσμό.
24 Οκτωβρίου, άγριος ξυλοδαρμός από την αλβανική αστυνομία Βορειοηπειρωτών στο χωριό Κρανιά με αποτέλεσμα το θάνατο μιας 73χρονης και το βαρύ τραυματισμό των άλλων.
29 Οκτωβρίου 1993, το βράδυ οδηγούνται στα κρατητήρια ο κοινοτάρχης Δερβιτσιάνης ο κοινοτάρχης Μπουλιαρατιού και ο πρόεδρος Ομόνοιας Παραρτήματος Αργυροκάστρου Θοδωρής Βεζιάνης. Όλα έγιναν τη νύχτα και είχαν σκοπό τον εκφοβισμό. (Για κάθε περιστατικό υπάρχουν και τα ανάλογα ονόματα).
Και τα έκτροπα πολλά. Φτάνουμε στην αποκορύφωση της κρίσης που έφερε την μεγάλη τρομοκρατία του 1994, με τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και την Δίκη παρωδία των Τιράνων κατά των πέντε ηγετών της οργάνωσης Ομόνοια, την 15η Αυγούστου 1994.
Και οι ασταθής αυτές εξελίξεις συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας. Με δύο εν ψυχρώ δολοφονίες του Αριστοτέλη Γκούρμα και του Κωνσταντίνου Κατσίφα.
Η Αλβανική κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της και πως είναι καθήκον της να υπερασπιστεί μια Εθνική Μειονότητα, μια Μειονότητα αρχαιοτάτων χρόνων βαθιά ριζωμένη εδώ στα χώματά της, μια μειονότητα νομοταγή, ειρηνική, με αδελφικά αισθήματα προς τον αλβανικό λαό.
Η Ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει με πράξεις την εφαρμογή όλων των Δικαιωμάτων της, που απορρέουν από Διεθνής Συμβάσεις και Φόρα.
Βαγγέλης Παπαχρήστος /sfeva.gr
Άρχισαν οι εντάσεις. Αποκλείεται η οργάνωση της Ομόνοιας (αν και πολιτικο-κοινωνική) από τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1992 με την αφαίρεση του δικαιώματος ν΄ αναγνωριστεί ως εκλογικό υποκείμενο. Στο μικροσκόπιο η κάθε κίνηση των ηγετών, βουλευτών και εκλεγμένων αντιπροσώπων της οργάνωσης των Ελλήνων της Αλβανίας. Πιέσεις παντού.
Ας αναφερθούμε μόνον σε ένα διάστημα τριών μηνών του 1993:
13 Αυγούστου 1993, η αστυνομία τρομοκρατεί και ξυλοκοπά κατοίκους στη Φοινίκη και Μεσοπόταμο. Δεκάδες τραυματίες. Απειλείται με σύλληψη ο βουλευτής Θ. Μήτσιος. Στη Χιμάρα αρπάζουν και ξυλοκοπούν ηγετικά μέλη της Ομονοίας.
27 Αυγούστου 1993, οι δυνάμεις της δημόσιας τάξης του Δελβίνου, προτού σβήσει ο απόηχος της Φοινίκης και Μεσοποτάμου, χτύπησαν στο Αλύκο. Ζητούσαν ελληνικές σημαίες. Οι Αλυκιώτες μπήκαν μέσα στο μαγαζί και τους αφόπλισαν. Έφυγαν με την ουρά στα σκέλια φοβερίζοντας πως θα ξανάρθουν. Μια βδομάδα αργότερα ξυλοκόπησαν άγρια κάτοικο στο Μεσοπόταμο.
Αρχές Οκτωβρίου: Απαγόρευση της διδασκαλίας της μητρικής γλώσσας στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου στις πόλεις Αγ. Σαράντα, Δέλβινο, Αργυρόκαστρο και τα χωριά με μεικτό πληθυσμό.
24 Οκτωβρίου, άγριος ξυλοδαρμός από την αλβανική αστυνομία Βορειοηπειρωτών στο χωριό Κρανιά με αποτέλεσμα το θάνατο μιας 73χρονης και το βαρύ τραυματισμό των άλλων.
29 Οκτωβρίου 1993, το βράδυ οδηγούνται στα κρατητήρια ο κοινοτάρχης Δερβιτσιάνης ο κοινοτάρχης Μπουλιαρατιού και ο πρόεδρος Ομόνοιας Παραρτήματος Αργυροκάστρου Θοδωρής Βεζιάνης. Όλα έγιναν τη νύχτα και είχαν σκοπό τον εκφοβισμό. (Για κάθε περιστατικό υπάρχουν και τα ανάλογα ονόματα).
Και τα έκτροπα πολλά. Φτάνουμε στην αποκορύφωση της κρίσης που έφερε την μεγάλη τρομοκρατία του 1994, με τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και την Δίκη παρωδία των Τιράνων κατά των πέντε ηγετών της οργάνωσης Ομόνοια, την 15η Αυγούστου 1994.
Και οι ασταθής αυτές εξελίξεις συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας. Με δύο εν ψυχρώ δολοφονίες του Αριστοτέλη Γκούρμα και του Κωνσταντίνου Κατσίφα.
Η Αλβανική κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της και πως είναι καθήκον της να υπερασπιστεί μια Εθνική Μειονότητα, μια Μειονότητα αρχαιοτάτων χρόνων βαθιά ριζωμένη εδώ στα χώματά της, μια μειονότητα νομοταγή, ειρηνική, με αδελφικά αισθήματα προς τον αλβανικό λαό.
Η Ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει με πράξεις την εφαρμογή όλων των Δικαιωμάτων της, που απορρέουν από Διεθνής Συμβάσεις και Φόρα.
Βαγγέλης Παπαχρήστος /sfeva.gr
