Με το συναίσθημα σε όλους ότι θα μείνει αξέχαστος τελέστηκε στην Κόνιτσα, το Σάββατο10 Μαΐου, το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του αειμνήστου Μητροπολίτου Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρού Ανδρέου (π. Ανδρέα ήθελε μέχρι τέλους να τον αποκαλούν οι άλλοι).
Το πρωί του Σαββάτου τελέστηκε πολυαρχιερατική θεία λειτουργία στον προσκυνηματικό ναό του Αγίου Κοσμά Κονίτσης, προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωροθέου Β' και συνιερουργούντων των Μητροπολιτών Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, Κηφησίας κ. Κυρίλλου, Ιωαννίνων κ. Μαξίμου ( τελεί αυτή την περίοδο και Τοποτηρητής της Μητροπόλεως Κονίτσης) και Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνου, πλαισιούμενοι από ιερείς της Μητροπόλεως Κονίτσης, συμπροσευχόμενου του Μητροπολίτου Πρεβέζης κ. Χρυσοστόμου.
Μιλώντας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος τόνισε, μεταξύ άλλων ότι ο μακαριστός Μητροπολίτης Κονίτσης "υπήρξε ένας αγνός άνθρωπος και ένας αγνός εργάτης του αμπελώνος του Κυρίου. Ένας καθαρός άνθρωπος όχι μόνο με την έννοια ότι απεύφευγε τις κοσμικότητες και τις κοσμικές αμαρτίες, αλλά κυρίως με την έννοια ότι αγαπούσε πάρα πολύ τον Χριστό, το Ευαγγέλιο και την Ορθόδοξη δογματική αλήθεια και διδασκαλία, δηλαδή, αυτό, που ονομάζουμε αποκεκαλυμμένη αλήθεια και διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας, αυτό το οποίο ονομάζουμε συλλογική δογματική συνείδηση της Εκκλησίας μας. Επίσης αγαπούσε με όλη του την καρδιά την Πατρίδα και τον τόπο. Και το απέδειξε αυτό σ΄ όλη του τη ζωή και σε όλη του τη βιωτή. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι όλα τα χαρίσματα και ο αδελφός μας σε μερικά πράγματα είχε δυσκολίες, όπως στα διοικητικά θέματα, όμως στα καίρια, στα σπουδαία και στα βασικά της πίστεώς μας και της Ορθοδοξίας ήταν ένας βράχος ακλόνητος κι ένας αγωνιστής ασυμβίβαστος".
Και πρόσθεσε: "Θα ήθελα να πω και δύο λόγια για τις ημέρες μας σε σχέση με αυτή την πίστη, την Ορθόδοξη, την ακλόνητη, που είχε ο πατέρας μας και αδελφός μας.... Αυτές τις ημέρες ακούσαμε από τις τηλεοράσεις, μάλιστα το ακούσαμε να το λένε και Ορθόδοξοι, με αφορμή το θάνατο του Πάπα Φραγκίσκου, ότι ήταν ο Πάπας της δικαιοσύνης, ο Πάπας των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ο Πάπας των φτωχών. Δεν ακούσαμε, όμως, πουθενά να λένε ότι και ο Πάπας αυτός ακολούθησε την πεπατημένη 1000 και πλέον ετών, που ήταν πάνω σε μια αιρετική δογματική διδασκαλία, μακριά από τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, η οποία γέννησε πάρα πολλά δεινά και στον δυτικό κόσμο και στον κόσμο γενικότερα. Πρέπει να ομολογήσουμε ως Επίσκοποι ότι το θέμα της δογματικής συνείδησης είναι ένα θέμα, που επηρεάζει την ποιότητα της ζωής και των σχέσεων των ανθρώπων και με τα πρόσωπα και με τα πράγματα και με όλη τη δημιουργία. Και αν υπήρχε η Ορθόδοξη διδασκαλία, αν υπήρχε η πίστη των Πατέρων στη Δύση δεν θα είχαμε τα έκτροπα, τα οποία συνέβησαν όλα αυτά τα χίλια χρόνια, για να μην ξεχνούμε τις σταυροφορίες, για να μην ξεχνούμε τις αποικίες την αποικιοκρατία, για να μην ξεχνούμε την Ουνία, για να μην ξεχνούμε όλα αυτά τα πράγματα ακόμη και σήμερα, διότι αν υπάρχει έριδα και διχόνοια και μέσα στους ανθρώπους, αλλά και στις σχέσεις των ανθρώπων, των κοινωνιών, των τάξεων και των κρατών, υπάρχει διότι λείπει η χάρη και η ευλογία του Θεού. Αυτά ο Ανδρέας τα έβλεπε και τα έλεγε και τα επεσήμαινε και τα έβαζε μέσα στην ακοή και στην αντίληψη των ανθρώπων και των απλών ανθρώπων, κι εκείνων, που καταλάβαινα λίγο περισσότερα. Και είναι πολύ σημαντικό αυτά να τα λέμε στο ποίμνιό μας, να τα λέμε στο λαό μας, γιατί βλέπουμε ότι αρχίζει να γίνεται μια εξίσωση, μια λείανση, έτσι ώστε να μην ασχολούμαστε με τα καίρια και τα σημαντικά, που είναι η πίστη μας, να μην ασχολούμαστε με τη δογματική μας συνείδηση, να μην ασχολούμαστε με τη διδασκαλία, που μας παρέδωσε ο Ιησούς Χριστός, που μας παρέδωσαν οι Απόστολοι, οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι Οικουμενικές Σύνοδοι, αλλά να ασχολούμαστε με τα ανθρώπινα δικαιώματα, με το θεολογικό στοχασμό, με τη φιλοσοφία και με όλες αυτές τις ανθρώπινες σοφίες, που, ας μου επιτρέψετε, πολλές φορές είναι ανθρώπινες ανοησίες... Τη μία και αποκεκαλυμμένη αλήθεια να τη βιώσουμε εν μετανοία, εν προσευχή, να επιστρέψουμε στο Θεό, να ζητήσουμε το έλεός του...".
Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας εψάλη επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση της ψυχής του αλησμόνητου Μητροπολίτου, ο οποίος από το 1967, ακολουθώντας τον "υψιπέτη αετό" της Κόνιτσας, αοίδιομο Σεβαστιανό, πνευματικό ανάστημα του οποίου υπήρξε, μέχρι το 2025, που κοιμήθηκε, υπηρέτησε αδιάλειπτα επί 57 χρόνια στην ακριτική επαρχία, αρχικά ως ιεροκήρυκας και από το 1995 ως Επίσκοπος.
Ακολούθησε τρισάγιο στον τάφο στη Μονή Ταξιαρχών Γκούρας στο Αηδονοχώρι Κόνιτσας, όπου ο ίδιος επέλεξε να ταφεί.
Αξιοσημείωτο είναι ότι προσήλθαν πολλοί πιστοί από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, αλλά και από τη Βόρειο Ήπειρο, οι οποίοι ακολουθούσαν την Ελληνορθόδοξη γραμμή του.
Η ζωή του αείμνηστου Μητροπολίτου Κονίτσης Ανδρέου είήταν ένας συνεχής αγώνας και μάλιστα αγώνας αφυπνιστικός, κόντρα στην αδράνεια πολλών.
Οδοιπόρησε μέσα στον κόσμο και αναμετρήθηκε με τη φορτούνα της ζωής, με την κακότητα των ανθρώπων, με τους πειρασμούς του πολυμήχανου διαβόλου.
Και δίδαξε με τη συμπεριφορά του ότι αν λέμε πως είμαστε πιστοί, πρέπει να γίνουμε πιστοί. Με πίστη, που να προσφέρεται ανεπιφύλακτα στον Θεό. Με πίστη, που να ποτίζει με ουρανό τις ψυχές μας.
Του π. Ηλία Μάκου
