Σήμερα η 25η Μαρτίου. Η Εθνική μας Εορτή. Η μέρα της παλιγγενεσίας. Όλη η Ελλάδα στο πόδι. Είναι υπερήφανη. Γιορτάζει. Κυματίζουν οι γαλανόλευκες.
Αρχίζει η παρέλαση. Στην εξέδρα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και άλλοι επίσημοι. Στα πλάγια εκατοντάδες χιλιάδες, με μέτρα προστασίας. Σε όλη τη διαδρομή. Μικροί και μεγάλοι. Για να τιμήσουν τους παρελαύνοντες. Τα λάβαρα και τις πολεμικές σημαίες. Τους εφήβους πολεμιστές και τον ιερό λόχο. Τους έφεδρους αξιωματικούς και τους λεβέντες στρατιώτες. Το πολεμικό ναυτικό και την αεροπορία. Τους πεζοναύτες και τους αλεξιπτωτιστές. Την αστυνομία, το πυροσβεστικό και το λιμενικό σώμα. Την προεδρική φρουρά και τους βατραχανθρώπους. Όλα τα σώματα. Όλα τα είδη. Γιατί είναι αυτά τόσο πολλά. Τόσο σύγχρονα. Τόσο πειθαρχημένα και πανέτοιμα. Για κάθε έκκληση της Πατρίδας. Για κάθε παραβίαση από ξηρά, θάλασσα και αέρα.
Τα θωρακισμένα, τα βαριά οχήματα, τα πολεμοφόδια κάθε είδους…,, δονούν το μέρος καθώς περνούν καμαρωτά-καμαρωτά. Οι άνθρωποι τριγύρω τα θαυμάζουν. Χειροκροτούν. Τα Miraz-5,ταFantomΕF 4, ταApaci, ταSinuk,τα τελευταίας τεχνολογίας Rafale, τα ελικόπτερα, τα…αναγκάζουν όλους να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά στον ουρανό, όπου διασχίζουν τον αέρα τα αεροθούμενα.
Παρελαύνουν οι φρουροί της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Παρελαύνουν όλοι αυτοί που μας κάνουν υπερήφανους, που είμαστε Έλληνες. Οι καρδιές όλων χτυπούν δυνατά. Από υπερηφάνεια. Γιατί μέσα τους όλοι έχουν την φλόγα της πίστης και της πατριδολατρίας.
Και η καρδιά μου, όντας προσηλωμένος στους δέκτες της τηλεόρασης, χτυπά δυνατά. Καμαρώνω τη λεβεντιά της Ελλάδος. Σαν κινηματογραφική ταινία περνάει όλη η ιστορία του έθνους μου. Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα. Οι τριακόσιοι που άξιζαν για τρία εκατομμύρια. Η επανάσταση του Είκοσι ένα. Μια επανάσταση που και από μόνη της είναι ένα θαύμα. Το ένδοξο Έπος του Σαράντα. Μια μικρή χώρα, ένα μεγάλο «ΟΧΙ».
Μια άρτια και επιβλητική παρέλαση η σημερινή. Η δόξα και οι αρετές της Ελλάδας έλαμψαν.
Η καρδιά μου συνέχιζε να πάλει από συγκίνηση. Το μυαλό μου φωτίζεται από τη θεία φλόγα της πίστης και του απαράμιλλου ηρωισμού.
Ακούμπησα στον καναπέ μου να ξεκουραστώ, γιατί αισθάνθηκα πως έχω μεθύσει από το κρασί του Είκοσι ένα.
Χρόνια πολλά σε όλους!
Βαγγέλης Παπαχρήστος
