Κάποτε το πολυφωνικό ήταν το τραγούδι της παρέας, το τραγούδι της γειτονιάς, το τραγούδι των πανηγυριών, το τραγούδι και στους γάμους…μέχρι και στις έδρες των λαογραφικών φεστιβάλ.
Το τραγουδούσαν μαθητές στα σχολεία, τα παιδιά και οι νέου στις αλάνες, μέχρι τους γεροντότερους του χωριού.
Ακουγόταν ο μελωδικός ήχος τους από τις αυλές των σπιτιών, από τους αγρούς, από ράχες και βουνά, από παντού που βρίσκονταν οι παρέες σε ώρα ξεκουράσεις, σε ώρα διασκέδασης, στα κέφια τους... έστω και σε μεράκι και καημό …
Περπατούσε κάποιος ή κάποια και χαμηλόφωνα και ας μην είχε άλλον παρέα το έπαιρνε το τραγούδι, ήταν στο αίμα μας που λέμε, το ήθελε ο τόπος η παράδοση, όλος ο δικός μας κόσμος που ήταν και γλεντζέδες.
Ήταν ο καλύτερος τρόπος να εκφραστεί και να διασκεδάσει ο κόσμος…
Ήθελε κόσμο το πολυφωνικό και τον είχε τότε τον κόσμο, πολύ κόσμο και οι πιο πολλοί το τραγουδούσαν.
Τώρα σκόρπισε ο κόσμος και οι λίγοι που μείναν στα χωριά άλλες είναι οι απασχολήσεις τους, άλλοι οι καημοί και τα ντέρτια τους, δεν τους τραγουδάει η ψυχή τους, δεν υπάρχουν οι τότε πολλές διασκεδαστικές ευκαιρίες, τα γλέντια, τα πανηγύρια, οι γάμοι, οι αρραβώνες, τα βαφτίσια κλπ. λείπουν οι οργανωτές… λείπουν τα πάντα, πλέον είναι παρατημένο το πολυφωνικό, χάνετε…
Μένει ο αντίλαλος τους στα δικά μας αυτιά που τα τραγουδούσαμε, τα ακούγαμε, έγινε νοσταλγία και το πολυφωνικό μας.
Βασίλης Γ. Λαχανάς, 24 Οκτωβρίου 2021
